22 दिलेया क्हेमैं आङ्हिंन्। क्हेमैं खाबै या सिरिब् आरे, क्यु झाज बिस्याँ नास तयाब्मुँ।
आछ्याँबै ताँमैं थेमा च आङ्हिं; चइ याहवेहए फिर भर लबइले चए सैं भोंब मुँ।
चए प्हँन्हाँग्धों म्हुँइँसर प्रभुजी पावल ङाँर रासि बिइ, “आङ्हिंन्, तलेबिस्याँ क्हिइ यरूशलेमर ङए बारेर ग्वाइ पिंब् धोंले रोम शहाररै या ग्वाइ पिंल् त्हुम्।”
छतसि, ओ थुमैं, आङ्हिंन्! परमेश्वरजी ङने खै बिइमुँ, छान् तब्मुँ बिसि ङ खीए फिर बिश्वास लम्।
छतमा पावलइ कप्तान नेरो सिपाइमैंने बिइ, “चु म्हिमैं क्यु झाजर आटिइ बिस्याँ क्हेमैं सोल् खाँरिब् आरे।”
छतसि ङ क्हेमैंने बिमुँ, चबै सै चद्। चब् चस्याँ क्हेमैंइ भों योंब्मुँ, धै क्हेमैं खाबलै या क्रप्हो घ्रि या खाररिब् आरे।”
चमैं सैं भोंल् योंसि सैं तोंदै चब् चइ।
धै अरू चर मुँब्मैं फालेजरे नेरो क्यु झाजए टुक्क्रजरे क्हासि क्योंजा ह्याद्,” कप्तानइ बिइ। छले ङि ताँन् छेनाले नें आम्योंल्ले मा ङ्युँइए छेउर फेइ।