11 दिलेया कप्तानइ पावलए ताँ आथेल्ले क्यु झाज ओलेबै म्हि नेरो क्यु झाजए क्ल्हेए ताँ क्वेंइ।
बुद्धि मुँबै म्हिइ ह्रोंसए फिर न्होह्रों तम् बिब ह्रेंगोउँइँलेन् म्रोंसि लोबै क्ल्ह्यो म्हैम्, दिलेया च्हैंब् मैंब् लल् आखाँबै म्हि छाइन ह्याम् धै दुःख योंबर फेम्।
ल्हें त्हिंइ समा म्हिमैंइ तोइ चल् आयोंल। छतमा पावलइ चमैं ङाँर खसि बिइ, “ओ थुमैं, क्हेमैंइ ङए ताँ ङिंसि क्रेटउँइँले क्यु झाज आओलेल् त्हुमल, धै छाबै दुःख नेरो नोक्सान् क्हमैंइ आयोंमल।
बिश्वासउँइँलेन् नोआज्यै च त्हे समा आम्रोंबै केमैंए बारेर परमेश्वरउँइँले था सेइ। धै खीजी बिबै ताँ क्वेंसि ह्रोंसए परवा जोगेबर नोआइ क्यु झाज घ्रि बनेइ। धै “ह्युलर्बै म्हिमैंइ परमेश्वरजी बिबै ताँ आक्वेंइमुँ,” बिसि नोआइ चमैंलाइ छ्याब् मुँबन् ठर्दिइ, दिलेया ह्रोंसए बिश्वासउँइँले च ठिक ठर्दिइ।
ङ्ह्योत्ति, क्यु झाजमैं थेबै खैंए भोंइ प्रम्। क्यु झाजमैं थे-थेब मुँलेया च्युथिरि ओलेबै सैउँइँले क्यु झाज ओलेबै म्हिइ ह्रोंसइ खनि बोदा ङ्हाँमुँ छाइन बोम्।
तोगो तिस्यार्न चल च्हौ ल्हें सै न्होर थुँयाइ।’ “झाइले क्यु झाजर्बै कप्तानमैं, क्यु झाजर क्रेब्मैं नेरो क्यु झाजर के लसि छ्ह थोब्मैं ताँन् ह्रेंगोन् रासि