32 रङ्गशालर मुँबै म्हिमैं स्यो-स्योबै ताँ बिदै ओरबर होंइ। च म्हि हुलर खैला-बैला तरिल, धै चर्बै ल्हें म्हिइ “ङ्यो तले खागु तगे?” बिसि था आसेल।
छतमा च सहर तिगोंन् खैला-बैला तइ धै चमैं घ्रि तसि पावलने प्रबै माकेडोनियाथेंमैं ङ्हिं गायस नेरो अरिस्तार्खस क्हासि रङ्गशालए न्होंर चैंदै बोइ।
एशियार्बै को-कोइ क्रथे मिंथेमैं पावलए थुमैं मुँल। चमैंइ पावललाइ “रङ्गशालए न्होंर आह्याद्!” बिसि यो छ्युँ लइ।
तलेबिस्याँ तिंयाँबै चु म्हिमैंइ लबै खैला-बैलाए छ्याब् ङ्योए फिर खलै खाँम्, तलेबिस्याँ चु फाक्कर्न तबै ताँए ज्वाफ ङ्योइ पिंल् आखाँ।”
चर्बै म्हिमैं न्होंरि कोइ तिथो, कोइ अर्कोन् ताँ लसि ओरइ। छले चर्बै म्हिमैंए हल्लाइ लमा चर तो तरिइमुँ बिसि क्होल् आखाँबइले पल्टनर्बै चिबइ सिपाइमैंने “पावल ब्यारेकर बोयाद्!” बिइ।