16 धै च मोंइ स्याबै म्हि चमैंए फिर उफर्दिदै ट्होवासि चमैं ताँन् प्योवाइ। छतमा चमैं नें-म्योंसि च धिंउँइँले क्लिउँनन् न्हेह्याइ।
चमैं येशू ङाँर खमा मोंइ स्याबै म्हि सैं चिसि क्वें खिसि टिरिब् म्रोंइ। छाब् म्रोंसि चमैं या ङ्हिंइ।
तलेबिस्याँ येशूजी च म्हिउँइँले मों त्होंइ ह्याद् बिल। च म्हिलाइ ल्हें खे मोंइ दुःख पिंब्ब्रें लमाल। छतसि चलाइ सँउँलिइ फैसि म्हिमैंइ रुँमल। दिलेया चइ खीलाइ फैथेंबै सँउँलि छ्याँन् छिन् लवामल। धै मोंइ चलाइ क्यु आयोंबै क्ल्ह्योजरे बोयामल।
चमैंए ताँ थेसि “तो तगे” बिसि ङ्ह्योबर म्हिमैं येशू ङाँर खमा ओंसों मोंइ स्यासि सोबल् तबै म्हि सैं चिसि क्वें खिसि येशूए प्हले ङाँर टिरिब चमैंइ म्रोंइ। छाब् म्रोंसि चमैं ङ्हिंयाँइ।
दिलेया मोंइ चमैंने बिइ, “ङइ येशू सेमुँ, पावलै या सेम्, दिलेया क्हेमैं खाब्मैं जा?”
एफिससर टिबै ताँन् यहूदीमैं नेरो ग्रिकमैंइ चु ताँ थेसि ङ्हिंयाँइ, धै प्रभु येशूए मिं क्वेइ।
झाइले च जुरुक्कन् रेसि प्रबर होंइ, धै उफर्दिदै न्हेदै परमेश्वरए मिं क्वेदै चमैंने बालु मन्दिरर होंइ।
ङिइ क्हेमैं छ्याँबै घ्याँर डोरेस्यो बिसि चमैंइ म्हिमैंने बाछा फैमुँ, दिलेया खेंमैंन् आछ्याँबै घ्याँर प्रम्। तलेबिस्याँ म्हिइ तो सैलाइ सैं पिंमुँ, च सैए केब्छैं तसि चए न्होंर्न टिल् त्हुम्।