32 म्हि सिसि धबै सोगों तबै ताँ थेसि चमैं न्होंर्बै को-कोइ बिल्लि लइ। दिलेया अरूमैंइ बिइ, “चु ताँए बारेर क्हिए ताँ धबै ङि थेब्मुँ।”
च म्हिमैंए ताँ थेसि लोतइ ह्रोंसए च्हमिमैं ब्ह्या लब् बिसि ह्रिथेंबै म्होमैं ङाँर ह्यासि बिइ, “रेद्, चु क्ल्ह्योउँइँले ह्याले। तलेबिस्याँ याहवेहजी चु क्ल्ह्यो नास लवाबर होंइमुँ।” दिलेया म्होमैंइ लोतइ स्योर तेइ ङ्हाँसि आक्वें।
“दिलेया चमैं ताँनइ निउ घ्रि-घ्रि लबर होंइ। ओंसों त्होबै म्हिइ ‘ङलम् म्रों किंइमुँ छतसि ङ च म्रों ङ्ह्योबर ह्याल् त्हुम्। माफ लद् ओ ङ खल् आखाँ,’ बिइ।
येशू रुँबै म्हिमैंइ खीए बिल्लि लसि धोंइ।
च लिउँइँ हेरोद नेरो चए सिपाइमैंइ येशूए आब्रु वासि बेल्ले बिल्लि लइ। च लिउँइँ म्रुँइ खिब् धों तबै क्वें येशूलाइ खिमिंसि पिलातस ङाँर एमिंइ।
सिपाइमैं या खसि आलिंबै प्हा क्युँ पिंदै येशूए बिल्लि लइ।
‘ओ बिल्लि लब्मैं! ङ्ह्योसि अचम्म म्हाँदिद् धै नास तयाद्, तलेबिस्याँ क्हेमैंए पलोर ङइ के घ्रि लरिमुँ। च केए बारेर खाबज्यै क्हेमैंने बिमिंलै या क्हेमैंइ खोंयोंइ क्वेंरिब् आरे।’”
को-कोइ इपिक्युरि नेरो स्तोइकि ह्रब्-सेब्मैंज्यै या पावलने छलफल लइ। चमैं न्होंर्बै कति म्हिमैंइ “चु ल्हें पोंबै म्हिइ तो बिइमुँ जा?” बिसि ङ्योएमल। अरू म्हिमैंइ बिइ, “आगुए ह्युलर्बै देवतामैंए ताँ लरिब् धों ङ्हाँम्।” तलेबिस्याँ पावलइ येशूए बारेर नेरो म्हिमैं सिसि धबै सोगों तबै ताँमैं बिरिमल।
तलेबिस्याँ खीजी ह्युलर्बै ताँन् म्हिमैंए निसाफ लबै त्हिंइ तोक्दिमिंइँमुँ। च त्हिंइर खीजी त्हाँबै म्हि घ्रिउँइँले ह्युलर्बै ताँन् म्हिमैंए निसाफ लब्मुँ। च म्हिने निसाफ लबै हग मुँ बिसि प्रमाण ताँनने उँइमिंबर परमेश्वरजी च म्हि सिबउँइँले सोगों लमिंइ।”
च लिउँइँ पावल चमैंउँइँले ह्याइ।
दिलेया अरूमैंइ नि लसि बिइ, “चुमैं प्हाइ म्हेरइमुँ।”
दिलेया “ठिक के लल् त्हुम्, आछ्याँबै के आलबर ह्रोंसए सैं फैल् त्हुम्, तलेबिस्याँ परमेश्वरजी निसाफ लबै त्हिंइ खसिन् मुँ,” बिसि पावलइ बिरिमा फेलिक्स ङ्हिंयाँइ, धै “तोगो मुँरिगे। क्हि ह्याद्। मौका योंबै त्हेर ङइ क्हि हुइस्यो,” बिइ।
चमैंए आक्ह्रिबै ताँ चमैंए धर्मए बारेर नेरो सिल् खाँबै येशू बिबै म्हिए बारेर मुँन। पावलइ येशू अझै सोंगोंन् मुँ बिसि बिमना।
परमेश्वरजी सियाब्मैं धबै सोगों लमिंब्मुँ बिबै ताँ क्हेमैं तले क्वेंल् आखाँ?
दिलेया ङ्योइ बिस्याँ क्रूसर च्योवाबै येशू ख्रीष्टउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ बिप्रम्। चु ताँ यहूदीमैंइ तिफुँइ आखो, छलेन अरू ह्रेंमैंए ल्हागिर चु ताँ बुद्धि आरेब्मैंइ पोंबै ताँ धों ङ्हाँम्।
सिबै लिउँइँज्यै या ख्रीष्ट सोगों तइमुँ बिबै सैं तोंबै ताँ ङिइ बिइमुँ। दिलेया सियाब्मैं धबै सोगों तल् आखाँ बिसि क्हेमैं न्होंरि को-कोइइ खैले बिल् खाँइ?
ङिम् ख्रीष्टए ल्हागिर बुद्धि आरेब्मैं धोंन् तइमुँ, क्हेमैंम् ख्रीष्टर बुद्धि मुँब्मैं धों तइमुँ! ङि भों आरेब्मैं धोंन् तइमुँ, क्हेमैंम् भों मुँब्मैं धों तइमुँ! म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ मान लम्, ङिलाइ हेल लम्।
तलेबिस्याँ “क्हेमैंइ ग्वार ह्रिमा ङइ क्हेमैंए ताँ थेइ, झाइले जोगेमिंबै त्हिंइर ङइ क्हेमैंलाइ ल्होमिंइ।” बिसि परमेश्वरजी बिइमुँ। थेद्, परमेश्वरए दयाम्हाँया योंबै त्हे तोगोंन् ग, मुक्ति योंबै त्हिंइ तोगोंन् ग।
कोइलाइ म्हिमैंइ सँउँलिइ फैसि झेलर च्युवाब, बिल्लि लब, कोर्राए प्रुब ताँन् सैदिल।
छतसि ङ्यो या सहरउँइँले बैरु खी ङाँर ह्याले, धै खीजी सैदिब् धों तबै दुःख ङ्योज्यै सैदिले।