27 ‘म्हिमैंइ परमेश्वर म्हैरिगे धै खनिज्यै चमैंइ छाम् छुमले म्हैसि खी स्याम् उ’ बिबै आशार खीजी छ लइ। दिलेया खी ङ्योउँइँले ह्रेंगो आरे।
दिलेया खीजी क्हेमैंए फिर ल्हयो खसि स्वर्गउँइँले नाँ कुलसि रा-रोमैं रोबै त्हेर क्हेमैं चल् योंरिगे बिसि ल्हें रोमैं रोमिंइ धै क्हेमैं सैं तोंल् पिंइ। छाबै के लसि क्हेमैंए उँइँर परमेश्वरजी खीए ग्वाइ पिंइँमुँ।”
छलमा ङए म्हिमैं तबर हुइबै ताँन् चैबै अरू ह्रेंमैंइ, याहवेह म्हैल् खाँब्मुँ,
ह्युल बनेबै त्हे ओनोंन् परमेश्वरजी बनेबै सै म्रोंसि ताँन् म्हिमैंइ परमेश्वर खैब मुँ बिसि म्रोंल् योंइमुँ। परमेश्वरने खोंयोंन् बिलै तरिबै भों नेरो खीए बानि ब्योर आम्रोंबै सै मुँलेया म्हिमैंइ छेनाले क्होल् खाँम्। छतमा म्हिइ परमेश्वरलाइ ङो आसे बिबै निउँ लबै घ्याँ आरे।
परमेश्वरजी क्हिए फिर ल्हयो खम्, छतसि युनन् सजैं आपिं, बरु ल्हें समा क्हिलाइ सैदिसि म्हाँया लम्। दिलेया क्हिइ खीलाइ अझै म्हि आल! क्हिए सैं खी ङाँइ एरिगे बिसि परमेश्वरजी क्हिए फिर ल्हयो लम् बिब क्हिइ आसे वा?