19 दिलेया चए क्ल्हेमैंइ खेंमैंए मुइ खबै घ्याँन् म्हयाब् म्रोंसि पावल नेरो सिलास क्हासि सहरए म्हाँजोरि चिबनाँब्मैं ङाँर चैंसि बोइ।
“च त्हेर म्हिमैंइ क्हेमैं दुःख योंरिगे बिसि क्हासि दुष्टमैंए योर पिंवाब्मुँ, धै चमैंइ क्हेमैं सैवाब्मुँ। क्हेमैंइ ङए ताँ क्वेंइ बिसि ताँन् म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ हेल लब्मुँ।
“क्हेमैं ह्रोंसए ल्हागिरि न्ह क्रों मिक्रोंले टिद्। तलेबिस्याँ म्हिमैंइ क्हेमैं क्हासि म्हि च्होंए उँइँर बोब्मुँ, झाइले च्हों धिंजरे क्हेमैं धोंब्मुँ। ङए फिर बिश्वास लबइले क्हेंमैंइ ङए बारेर ग्वाइ पिंबर क्रथेमैं नेरो म्रुँमैंए उँइँर राल् त्हुब्मुँ।
च लिउँइँ एन्टिओखिया नेरो आइकोनियनउँइँले को-कोइ यहूदीमैं चर फेखइ, धै चमैंइ चर्बै म्हिमैं वाँसि पावललाइ युँमाइ ल्हिल् पिंइ, धै पावल सियाइ बिब् मैंसि सहर बैरु चैं बोइ।
छतमा अरू ह्रेंमैं नेरो यहूदीमैं ङ्हिंना-ङ्हिंनइ खेंमैंए चिबनाँब्मैंने त्हुँसि पावल नेरो बारनाबास ह्रुगुदिब नेरो युँमाइ ल्हिबै मत लइ।
च लिउँइँ कुल्मिंबै चेला चिब्मैं, एल्डरमैं नेरो ताँन् चर्चर्बै म्हिमैं क्ह्रिसि खेंमैंए न्होंउँइँले को-कोइ म्हिमैं त्हाँसि पावल नेरो बारनाबासने एन्टिओखियार कुलल् त्हुइ बिसि मैंइ, च म्हिमैं न्होंरि यहूदा बिबै बारसाबास नेरो सिलास त्हाँइ। प्रभुए फिर बिश्वास लब्मैं न्होंरि चमैं ङ्हिं अगुवामैं मुँल।
बारनाबास नेरो पावलइ ह्रोंसए ज्युए म्हाँया आलल्ले प्रभु येशू ख्रीष्टउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ बिप्रइ।
पावलइ बिस्याँ खीने बालु ह्याबर सिलास त्हाँइ। झाइले बिश्वासीमैंइ “परमेश्वरए दयाम्हाँया क्हेमैंए फिर तरिगे!” बिसि चमैंलाइ पर्मेश्वरए योर पिंसि बिदा पिंइ।
तिगें ङि प्राथना लबै क्ल्ह्योर ह्यारिमा मोंइ स्याबै केब्स्यो घ्रि त्होइ। चइ च मोंए शक्तिउँइँले ङ्ह्योब् लिब् लसि चए क्ल्हेए ल्हागिर ल्हें मुइ खुमिंमल।
चमैं सहरर्बै निसाफ लब्मैं ङाँर बोसि बिइ, “चु म्हिमैं यहूदी ह्रेंमैं ग। चुमैंइ ङ्योए सहरर गालमल् लइनमुँ।
दिलेया म्हुँइँस आधाजरे पावल नेरो सिलास प्राथना लदै परमेश्वरए क्वेमैं प्रिंरिमा झेल न्होंर मुँबै म्हिमैंइ थेरिल।
छले थेमा क्रथेइ बत्ति ह्रिसि फाल् न्हेदै न्होंर खइ, धै ङ्हिंसि त्हारदै पावल नेरो सिलासए ओंसों पत्खु तइ।
दिलेया चमैंइ पावल नेरो सिलास स्याल् आखाँमा यासोन नेरो प्रभुए फिर बिश्वास लबै को-कोइ आघें-अलिमैं सहरर्बै चिबनाँब्मैं ङाँर चैं पखसि बिइ, “ह्युलन् उल्टो-पुल्टु लबै म्हिमैं चुरै या फेखइमुँ,” बिसि ओरइ।
ताँन् सहरर खैला-बैला तमा ल्हें म्हि न्हेखसि पावल क्हाइ। चमैंइ मन्दिरउँइँले पावल बैरु चैं पखमा खेगिमैंइ युन्ले मन्दिरर्बै म्रामैं तोरावाइ।
शाऊल बिस्याँ धिं-धिंर होंसि चर्च नास लरिल। चइ मुँयुँमैं नेरो च्हमिरिमैं स्याला म्हालाले चैंबोसि झेलर च्युवामाल।
ङए मिंर बिश्वास लमा चइ कति थेबै दुःख नोल् त्हुम् बिब ङइ चने उँइँमिंब्मुँ।”
धोंलै, टिंलै, झेलर च्युलै, हुल त्हुँसि दुःख पिंलै, गारो केमैं लल् त्हुलै, न्हरु च्हुइल् आयोंलै, चल्-थुँल् आयोंलै,
ङइ ओंसों दुःख योंब क्हेमैंइ म्रोंइमुँ, अझै छाबन् दुःख योंरिइमुँ बिब क्हेमैंइ थेइमुँ। छले ङइ योंब् धों तबै दुःखरै या क्हेमैं ङने बालु प्रइन मुँ।
क्हेमैं ङाँर खब् भन्दा ओंसों फिलिप्पीमैंइ ङि म्हि आच्हिसि बेल्ले दुःख पिंब क्हेमैंइ सेइमुँ। छलेन क्हेमैंए सहररै या बिरोध लब्मैं ल्हें तनाबिलेया परमेश्वरजी ङिए सैं भोंब् लमिंबइले ङिइ क्हेमैंलाइ सैं तोंबै ताँ बिल् योंइ।
तलेबिस्याँ ताँन् आछ्याँबै सैमैंए जरन् मारा-मुइए म्हाँया लब् ग। मारा-मुइए लोबइ लमा को-कोइ परमेश्वरए फिर बिश्वास लबन् पिवासि आछ्याँबै घ्याँउँइँ प्रयाइमुँ, धै चमैंए फिर सैदिलै आखाँन् तबै दुःख तइमुँ।
दिलेया क्हेमैंइ मि ङ्हाँदुमैंलाइ म्हि आच्हि। क्हेमैंलाइ दुःख पिंब्मैं खाब् जा? च प्लब्मैंन् आङिं वा? क्हेमैंलाइ नियाधिश ङाँर बोब्मैं चमैंन् आङिं वा?