22 छतमा म्हिमैंइ “चुम् म्हिए ताँ आङिं! देवताए ताँ ग!” बिसि हेरोदए मिं थेब् लसि ओरइ।
ताँनइ ह्रोंसए ङ्हेब् ट्हुब्मैंने स्योर तेसि पोंम्, चमैं फिब्लो पार्दिसि स्योर ताँमैं पोंम्।
च प्हद्गोमैं क्हिने, क्हिए म्हिमैंने, क्हिए के लब्मैं फिरै या खब्मुँ,’ बिसि चने बिद्।”
म्रुँइ त्हाँबै त्हिंइर म्रुँमैंइ खिबै क्वें खिसि हेरोद चए राजगद्दिर क्हुँसि चमैंए उँइँर भाषण लइ।
दिलेया चइ परमेश्वरए मान आलबइले च त्हेर्न प्रभुए स्वर्गदूतइ चम्हिमैंए उँइँरलाइ ल्हिवाइ धै चए ज्युर प्हुँलुँ उजी उजी तसि च म्रुँ सियाइ।
च स्योलिबै ताँ लोमिंब्मैं प्होंगि कैगि लब्मैं, अरूलाइ छ्याब् ल्हैदिब्मैं, ह्रोंसए सैंउँइँले खबै आछ्याँबै ताँमैंए लिलि प्रब्मैं, थेब् प्हैंब्मैं, ह्रोंसए फायदाए ल्हागिर म्हिमैंलाइ वाँब्मैं ग।
झाइले च अजिङ्गरइ ह्रोंसए हग खेदोलाइ पिंबइले ताँन् म्हिमैंइ अजिङ्गरलाइ फ्योइ। चमैंइ च खेदोलाज्यै या फ्योसि बिइ, “चु खेदो धों तब खाब् मुँ? चुने बालु खाबै या ल्हडें लल् आखाँ।”