2 चइ यूहन्नाए आघें याकूबलाइ सेलाँइ (तरवारइ) सैवाल् पिंइ।
छबिमा येशूजी चमैंने बिइ, “ङइ नोब् धों तबै दुःख क्हेमैंज्यै या नोब्मुँ। दिलेया ङए क्योलो नेरो त्हेब्रेउँइँ टिल् पिंबै ताँ ङए योर आरे। च क्ल्ह्योमैं ङए आबाजी ओंसोंन् खाब्मैंए ल्हागिर तयार लथेंइमुँ चमैंए ल्हागिर्न ग।”
झाइले जब्दियाए च्हमैं ङ्हिं याकूब नेरो यूहन्ना येशू ङाँर खसि बिइ, “ओ गुरु, ङिइ क्हिने तो ह्रिलेया ङिए ल्हागिर लमिंन्।”
छबिमा येशूजी चमैंने बिइ, “क्हेमैंइ ह्रिबै सै क्हेमैंन आसेइमुँ। ङइ नोब् धों तबै दुःख क्हेमैंइ नोल् खाँम्मा? ङइ किंब् धों तबै बप्तिस्मा क्हेमैंइ किंल् खाँम्मा?”
चमैंइ खीने, “ङिइ खाँम्!” बिइ। येशूजी चमैंने बिइ, “ङइ नोब् धोंबै दुःख क्हेमैंज्यै या नोब्मुँ, धै ङइ किंब् धोंबै बप्तिस्मा क्हेमैंज्यै या किंब्मुँ।
च त्हेजरे हेरोद म्रुँइ को-कोइ बिश्वासीमैं क्हासि चमैंए फिर बेल्ले दुःख पिंबर होंइ।
चमैंलाइ म्हिमैंइ युँमाइ प्रिंसि सैइ, करौंतिइ क्ल्हेइ, सेलाँइ सैवाइ। छले दुःख पिंसि चमैंए सैमैं नोक्सान लवाइ। छतसि चमैं ङ्हाँदु तसि र-क्युए ट्हुबिमैं खिसि क्याइ खैने माइ खेले प्ररिइ।