15 छबिमा चमैंइ चने “क्हि सोबल तइमुँ वा!” बिइ। दिलेया चइ ढिपि लसि बिइ, “क्ह्रोंसेंन पत्रुसन् ग।” छतमा चमैंइ “च पत्रुसए स्वर्गदूत मुँलै,” बिइ।
ङलाइ ताँन् दुःखउँइँले फ्रेमिंबै स्वर्गदूतइ चुमैंए फिर आशिक पिंरिगे! चु कोलोमैंने ङए बाज्यु अब्राहाम, ङए आबा इसहाक नेरो ङए मिं आम्हरिगे। पृथ्बीर चुमैंल ल्हें-ल्हें सन्तानमैं तरिगे।”
“छतसि ङ क्हेमैंने बिमुँ, छेनाले मैंन्! क्हेमैंइ छाबै कोलोमैं धों तब्मैं खाबलाज्यै या हेल आलद्। तलेबिस्याँ चमैं जोगेमिंबर स्वर्गदूतमैं स्वर्गरि खोंयोंन् बिलै ङए आबाए उँइँर्न तम्।
येशू धबै सोगों तसि मरियम ङाँर म्रोंखइ बिबै बिलेया, चमैंइ चए ताँ आक्वें।
च लिउँइँ खीए च्युसे घ्रि चेलामैं चब् चरिमा खी म्रोंखइ। चमैंइ बिश्वास आलब नेरो सारो सैं म्रोंसि खीजी चमैंलाइ बेल्ले हौदिइ। तलेबिस्याँ खी धबै सोगों तखइमुँ बिब्मैंए ताँ चमैंइ आक्वेंमल।
घण्टा घ्रिदे लिउँइँ अर्को म्हि घ्रिइ बिइ, “चु म्हि या येशूनेन् बालु मुँल। तलेबिस्याँ चु या गालीलथेंन् मुँन।”
दिलेया चेलामैंइ “चु स्योलिबै ताँ ग” ङ्हाँसि च च्हमिरिमैंइ बिबै ताँ आक्वें।
पत्रुस बिस्याँ म्रान् ह्रारिइ। चमैंइ म्रा थोंमा पत्रुस म्रोंसि चमैं प्लेटोयाइ।
पावलइ बिबै चु ताँ थेसि फेस्तसइ थेबै कै तेसि बिइ, “ओ पावल, क्हि सोबाल् तयाना! ल्हें ह्रब् सेबइ क्हि सोबाल् लवाना!”