9 “ङ्हिखेबै लारै या, ‘परमेश्वरजी चोखो लमिंबै सैमैं क्हिइ चोखो आरे आबिद्!’ बिसि च कैइ स्वर्गउँइँले ङने बिइ।
तलेबिस्याँ सुँउँइँले चबै सै सैं न्होंउँइँ आह्याल्ले फो न्होंउँइँ ह्याम्, झाइले बैरु त्होंह्याम्। छतसि चबै समैं तो चलेया तम्!” बिसि येशूजी बिइ।
पत्रुसइ छबिमा धबै “परमेश्वरजी चोखो लमिंबै सै क्हिइ ‘चोखो आरे’ बिसि आमैंन्!” बिबै कै चइ थेइ।
छतमा पत्रुसइ चमैंने बिइ, “यहूदीए ल्हागिर अरू ह्रेंमैंने त्होसि प्रब-टिब् लब बेल्ले आछ्याँबै ताँ ग बिसि क्हेमैंइ सेइमुँ। दिलेया ‘म्हिमैं खाबै या चोखो आरे आङ्हाँन्,’ बिसि परमेश्वरजी ङने उँइँमिंइँमुँ।
सोंखे समा छान् तइ, धै च ताँन् सैमैं धबै स्वर्गउँइँन बोयाइ।
दिलेया ङइ बिइ, ‘आङिं प्रभु! छाबै चोखो आरेब् नेरो चल् आतबै सै ङइ खोंयोंइ आचइमुँ।’
खीजी यहूदी नेरो अरू ह्रेंर्बै म्हिमैंए न्होंरि तोइ सैरै या आफेल। चमैंइ येशूए फिर बिश्वास लबइले परमेश्वरजी चमैंए आछ्याँबै के क्षमा पिंसि चमैंए सैं या शुद्ध लमिंइ।
तलेबिस्याँ परमेश्वरए बचन नेरो प्राथनाइ ताँन् सै चोखो लम्।