17 छतमा पत्रुस ह्रोंसइ म्रोंबै दर्शनए अर्थ तो मुँगे बिसि सैं न्हों-न्हों खैला-तोला तरिबै त्हेर्न कर्नेलियसइ कुल्मिंबै म्हिमैं सिमोनए धिं म्हैरि योंसि म्रार राइ।
चमैंए प्हले ख्रुल् खाँबै लिउँइँ क्वें खिसि खी धबै चबर टिबै लिउँइँ चमैंने बिइ, “ङइ क्हेमैंए ल्हागिरि तो लइ बिसि क्हेमैंइ क्होइमुँ वा?
तिगें त्हिंइर्बै सों ह्राबै त्हेजरे परमेश्वरए स्वर्गदूत घ्रि दर्शनर च ङाँइ युसि, “ओ कर्नेलियस!” बिरिब चइ थेइ।
चमैं ताँन् अलमल् तसि प्लेटोयाइ, धै घ्रिइ-घ्रिने “चुए अर्थ तो जा?” बिबर होंइ।
छतसि चु ताँमैंए बारेर ङइ छेनाले आक्होबइले चु ताँए बारेर ‘निसाफ लबर यरूशलेमर ह्याबै सैं मुँ उ?’ बिसि ङइ पावलने ङ्योएइ।
चु ताँ थेसि मन्दिर रुँबै सिपाइमैंए कप्तान नेरो ख्रो पिंबै खेगि चिब्मैंइ, “तारे कुल्मिंबै चेला चिब्मैं खै तब् ङ्हे” ङ्हाँसि खैला तोला तइ।
च त्हेर दमस्कसर हननिया मिं मुँबै चेला घ्रि मुँल। प्रभु च ङाँर म्रोंयुसि चने “ओ हननिया,” बिइ। चइ “प्रभु, ङ चुर्न मुँ,” बिइ।
झाइले पत्रुस दे त्हिंइ समा योप्पार सिमोन बिबै ट्हिबिए के लबै म्हिने टिइ।
अगमबक्तामैंइ चु खैले तम् खोंयों तम् बिसि क्होल् म्हैरिल। ख्रीष्टजी ल्हें दु:ख नोल् त्हुब्मुँ धै लिउँइँ थेबै मान योंब्मुँ बिसि ओंसोंन् ख्रीष्टए प्ल्हजी चमैंलाइ उँइँमिंल।