14 दिलेया पत्रुसइ बिइ, “आङिं, प्रभु! ङइ चोखो आरेब् नेरो चल् आतबै सैमैं खोंयोंइ आचइमुँ।”
दिलेया लोतइ चमैंने बिइ, “ओ चिब्मैं, छाबै दुःख ङि फिर आतरिगे।
छ आत! क्हेमैं ह्यासि याहवेहए सेवा लदा ङ्हाँम। छतसि मुँयुँमैं मत्त्रे बोसि ह्याद्।” झाइले फारोए म्हिमैंइ मोशा नेरो हारून फारो ङाँइँले ल्हावाइ।
“सुँउँइँले न्होंर होंबै सैइ म्हि पापर च्होल् आल। बरु सुँउँइँले बैरु त्होंबै आछ्याँबै ताँइ म्हिलाइ पापर च्होवाम्।”
छबिमा पत्रुसइ येशूलाइ तिराइ बोसि “परमेश्वरजी क्हिए फिरि खोंयोंइ छ तल् पिंरिब् आरे प्रभु,” बिसि हौदिबर होंइ।
दिलेया च बुद्धि मुँब्मैंइ बिइ, ‘ङि नेरो क्हेमैंए ल्हागिर योबै छ्युगु ङिने आरे। दोकनर ह्यासि ह्रोंसए ल्हागिर चैदिबै छ्युगु किंन्।’
च त्हेर कोर खबै म्हि घ्रि येशू ङाँर खसि खीए ओंसों च्हि तुँसि बिइ, “ओ प्रभु, क्हिजी ङ सल् लमिंबै सैं मुँस्याँ ङ सल् लमिंल् खाँम्।”
चर येशूए को-कोइ चेलामैंइ यो आख्रुल्ले चब् चब चमैंइ म्रोंइ।
दिलेया चए आमाइ “आङिं, चुए मिं यूहन्ना थेंब् ग,” बिइ।
च च्हमिरिइ खीने बिइ, “क्हिने क्यु ख्योबै सै आरे, क्यउदु या ल्हें गैरु मुँ। छतसि क्हिजी खनिउँइँले च सोल् लमिंबै क्यु पखमुँ?
च्हमा “ओ पत्रुस, रेद्, चु सैमैं सैसि चद्,” बिबै कै चइ थेइ।
छतमा पत्रुसइ चमैंने बिइ, “यहूदीए ल्हागिर अरू ह्रेंमैंने त्होसि प्रब-टिब् लब बेल्ले आछ्याँबै ताँ ग बिसि क्हेमैंइ सेइमुँ। दिलेया ‘म्हिमैं खाबै या चोखो आरे आङ्हाँन्,’ बिसि परमेश्वरजी ङने उँइँमिंइँमुँ।
“छबिमा ‘ओ प्रभु, क्हि खाब् जा?’ बिसि ङइ ङ्योएमा खीजी ‘क्हिइ ह्रुगुदिरिबै नासरतर्बै येशू ङन् ग,’ बिइ।
चइ बिइ, “प्रभु, क्हि खाब् जा?” छबिमा खीजी बिइ, “ङ क्हिइ ह्रुगुदिरिबै येशू ग।