10 क्हेमैंने टिमा ङिइ “खाबइ के आल, चइ चबै या आचरिगे” बिल।
क्हि सर आकोंन् समा क्हिए ङ्होर्बै छैब प्ह्युरसि दुःखले कमैंबै कमैं चल् त्हुब्मुँ। क्हि सउँइँलेन् बनेल, क्हि सन् ग, क्हि सिसि सर्न कोंयाब्मुँ।”
प्ल्हेगु म्हिइ ल्हें सै म्हैलेया चइ तोइ आयों, दिलेया भोंन्ले के लबै म्हिइ तोन्दोंरि योम्।
प्ल्हेगुइ ठिक त्हेर क्ल्या आक्ल्यो; छतसि बालि खुबै त्हेर चइ तोइ आयों।
के लदा आङ्हाँबइले प्ल्हेगु सिम्, तलेबिस्याँ चए योइ के लल् आम्है।
झाइले खीजी चमैंने बिइ, “मोशाइ प्ह्रिबै ठिम, अगमबक्तामैंइ प्ह्रिबै ताँमैं नेरो भजनसंग्रहर ङए बारेर प्ह्रिथेंबै ताँमैं पूरा तल् त्हुम् बिसि ङइ ओंसोंन् क्हेमैंने मुँमा बिल।”
दिलेया चमैंइ चु के लमा ङइ बिबै ताँ क्हेमैंइ मैंरिगे बिसि ङइ चु ताँमैं क्हेमैंने बिइमुँ। “ङइ ओंसोंन् क्हेमैने चु ताँ आबि, तलेबिस्याँ ङ क्हेमैंनेन् मुँल।
चमैं खबै लिउँइँ खिइ चमैंने बिइ: “ओ अलि-अङाँमैं ङइ एशिया ह्युलर प्हले म्हैबै त्हिंइ ओंनोंन् ङइ क्हेमैंए म्हाँजोर खैले त्हिंइ थोइ बिब क्हेमैंइ सेइमुँ।
तलेबिस्याँ “ङ्योइ प्रभु येशूए फिर बिश्वास लबइले दुःख सैदिल् त्हुम्” बिसि ङिइ ओंसोंन् क्हेमैंने मुँमा बिल। छाबै दुःख क्ह्रोंसेंन तब क्हेमैंज्यै सेइमुँ।
ङिइ क्हेमैंने ओंसोंन् बिब् धोंले, खाबने या आप्होंनु, ह्रों-ह्रोंसए के लरिद्, धै ह्रोंसए के ह्रोंसजीन् लसि ह्रोंसए प्हलेर राबै भों लद्।
ओंसोंन ङ क्हेमैंने मुँमा ङइ चु ताँ बिब तो क्हेमैंइ आमैं वा?