5 ओंसोंन ङ क्हेमैंने मुँमा ङइ चु ताँ बिब तो क्हेमैंइ आमैं वा?
क्हेमैंइ अझै आक्होइमुँ वा? हजार ङ्ह म्हिमैंलाइ क्हें ङ्हबो चुमिंब म्लेह्याइ वा? क्हेमैंइ कति ट्हलो क्हें लुँठे खुल?
क्हेमैंए मि मुँलेया तले आम्रों? क्हेमैंए न्ह मुँलेया तले आथे? क्हेमैंइ तोइ आचि वा?
दिलेया चमैंइ चु के लमा ङइ बिबै ताँ क्हेमैंइ मैंरिगे बिसि ङइ चु ताँमैं क्हेमैंने बिइमुँ। “ङइ ओंसोंन् क्हेमैने चु ताँ आबि, तलेबिस्याँ ङ क्हेमैंनेन् मुँल।
छतसि चु ताँ मैंसि छेनाले टिद्! सोंदिं समन् त्हिंयाँ म्हुँइँसा मिक्लि पिंदै ताँन् म्हिमैंने ङइ लोमिंबै ताँ आम्लेद्।
आगुए सैमैं म्रोंसि ह्रिस लब, प्हा ल्हें थुँब, सयल लप्रब, छाबै केमैं ताँन् आछ्याँबै सैंउँइँले खबै केमैं ग। ङइ क्हेमैंलाइ ओंसोंन् लोदा सैंदा लब् धोंले तोगो या बिम्: छाबै केमैं लप्रब्मैं, परमेश्वरए ग्याल्सर्बै हगवाला तरिब् आरे।
आबाइ ह्रोंसए प्हसेमैंलाइ लब् धोंले ङिइ क्हेमैंलाइ ङ्हयोइ।
तलेबिस्याँ “ङ्योइ प्रभु येशूए फिर बिश्वास लबइले दुःख सैदिल् त्हुम्” बिसि ङिइ ओंसोंन् क्हेमैंने मुँमा बिल। छाबै दुःख क्ह्रोंसेंन तब क्हेमैंज्यै सेइमुँ।
च चए ठिक त्हेर्न मत्त्रे त्होंरिगे बिसि तोगो समा खाबइ क्वेइ थेंइमुँ बिब क्हेमैंइ सेइमुँ।
क्हेमैंने टिमा ङिइ “खाबइ के आल, चइ चबै या आचरिगे” बिल।
छतसि ङ सिबै लिउँइँज्यै या ङइ बिबै अर्थिए ताँमैं खोंयोंइ या क्हेमैंइ मैंल् खाँरिगे बिसि लोमिंबर ङइ बेल्ले भों लसिन् मुँ।