12 ङिइमि क्हेमैंए फिर बेल्ले म्हाँया लइमुँ, बरु क्हेमैंइ गो ङिए फिर म्हाँया आलब् धों तइमुँ।
क्हि प्रमा, तो सैज्यै क्हिए प्हले क्होल् लरिब् आरे, धै क्हि न्हेमा क्हिए प्हले थुररिब् आरे।
खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंबै म्रा रुब तमुँ, चु घ्याँर प्रब बेल्ले गारो तमुँ, च्युगुदे म्हिमैंइ मत्त्रे चु खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंबै घ्याँ स्याम्!
ङिइ खन्तोंदोंउँइँले दुःख योंइमुँ, दिलेया आप्लेइमुँ। खैला-तोला तसि सैं ङ्हिरि तनाबिलेया ङिए सैं च्योंब आतइमुँ।
क्हेमैंए सैंर्बै ताँ ङिने आलोद्, क्हेमैंए सैंर तो मुँ चन् ङिने बिद्। ङिइ खाबलै या न्होह्रों आलइमुँ, खाबलाज्यै या नास तबै के आलइमुँ। ङिए केउँइँले ङिइ खाब्ने या फायदा आकिंइमुँ।
क्हेमैंए फिर ख्रीष्ट येशूजी खैले म्हाँया लमुँ, छलेन ङज्यै या क्हेमैं ताँनए फिर म्हाँया लसि साँ खम्। चु ताँ परमेश्वरज्यै सेइमुँ।
दिलेया प्लबै म्हि घ्रिइ ह्रोंसए बिश्वासी अलि-अङाँलाइ खाँचो तब् म्रोंसेया चमैंए फिर सैं सारो लइ बिस्याँ, परमेश्वरए म्हाँया चने तम् रो वा?