21 ङिइमि छ लल् आखाँ, फा पिल् त्हुबै ताँ मुँ। दिलेया खाबज्यै या तो मुँले ताँर थेब् प्हैंम् बिस्याँ, ङै या बुद्धि आरेबै म्हि धोंले च ताँर्न थेब् प्हैंसि पोंम्।
“पावलए प्ह्रिछ्यामैंरम् दयाम्हाँया आरेबै म्हिइ धोंले हौदिबै ताँमैं प्ह्रिम्, दिलेया ङ्यो ङाँर मुँमा चइ तोइ बिल् आखाँ,” बिसि को-कोइ बिम्।
ङ तोइ बुद्धि आरेबै म्हि धों तलेया क्हेमैंइ सैदिल् खाँस्याँ छ्याँब तमल बिब ङए सैं मुँ। गार आम्हाँदिल्ले ङए ताँ थेमिंन् ओ!
(ङइ तोगो बिबै ताँ प्रभुउँइँले बिबै ताँ आङिं, दिलेया थेब् प्हैंबै ताँर ङ बुद्धि आरेब्मैंइ धोंले पोंरिइमुँ।
क्हेमैं ङाँर ङ खमा प्रभुजी ङलाइ पिंबै अधिकारउँइँले ङइ क्हेमैलाइं हौदिल् आत्हुरिगे बिसि क्हेमैंने ह्रेंगो मुँमा ङइ चु प्ह्रिछ्या प्ह्रिइमुँ। क्हेमैंए न्होह्रों लबर च अधिकार ङलाइ पिंब आङिं, बरु क्हेमैं छ्याँब् तरिगे बिसि पिंब् ग।
ङिइ मानै योंइ, हेलै तइ। छ्याँब मिं योंइ, आछ्याँब मिं योंइ। म्हिमैंइ ङिलाइ स्योर्गु मैंम्, दिलेया ङि क्ह्रोंसेंन्बै ताँ पोंब्मैं ग।