18 ल्हें म्हिमैंइ थेब् प्हैंसि पोंबइले ङै या चमैं धोंले थेब् प्हैंसि पोंम्।)
ङिम् ख्रीष्टए ल्हागिर बुद्धि आरेब्मैं धोंन् तइमुँ, क्हेमैंम् ख्रीष्टर बुद्धि मुँब्मैं धों तइमुँ! ङि भों आरेब्मैं धोंन् तइमुँ, क्हेमैंम् भों मुँब्मैं धों तइमुँ! म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ मान लम्, ङिलाइ हेल लम्।
दिलेया क्हेमैं कोरिन्थथेंमैं ङाँर ङ आह्याल। ङइ लबै चाँजोउँइँले ङ भर पर्दिल् आखाँबै म्हि धों क्हेमैंइ मैंल् वा? चु चाँजो ङए खुशिइ लब् धों ङ्हाँल् वा? तो ङइ सुँइ घ्रिइन खोंयों “खमुँ” खोंयों “आख” बिम् बिसि क्हेमैं मैंल् वा?
ङिइ धोंलेन् के लइमुँ बिसि थेब् प्हैंसि पोंब्मैंए ताँ थोरिगे बिसि ङइ लरिबै के खोंयोंन् बिलै ङ लरिब्मुँ।
खाबलाइ तोइ फायदा आतलेया ङइ ङ्हो लोंबै के लल् त्हुम्। तोगो ङइ प्रभुउँइँले योंबै दर्शनमैं नेरो क्होसे क्होल् आखाँबै ताँमैंए बारेर बिरिइमुँ।
ङलाइ बुद्धि आरेबै म्हि तबर क्हेमैंन कर ल्हैदिइ। क्हेमैंइ अरूमैंए छ्याँबै बयन लसि चमैंलाइन “बेल्ले छ्याँबै कुल्मिंबै चेला चिब्मैं” बिमुँ, चमैंए उँइँरम् क्हेमैंइ ङए बारेर छ्याँबै बयन लल् त्हुमल। तलेबिस्याँ ङ तोइ आङिंलेया चमैं भन्दा ङ तोरै च्योंब् आरे।
दिलेया प्रभुजी ङने बिइ, “ङए दयाम्हाँया योंसेरो क्हिलाइ अरू सै तोइ आचैदि, तलेबिस्याँ क्हि आखाँ आथुबै त्हेर ङए भोंइन तोन्दोंरि के लम्।” छतसि ख्रीष्टए भों ङने तरिगे बिसि आखाँ आथुबै त्हेरै या ङ सैं तोंन्लेन् प्हैंब्मुँ।
छतसि तारे ङिइ म्हिमैंलाइ ङ्ह्योमा चमैंने मुँबै बैरुबै सैमैंउँइँले आङ्ह्यो। ख्रीष्टलाज्यै ओंसों ङिइ छलेन् ङ्ह्योमल, तारे ङिइ खीलाइ छले आङ्ह्यो।
तलेबिस्याँ छ्वेर छले प्ह्रिइमुँ, “ताँन् म्हिमैं छि धों तब् ग, म्हिए ज्यु कति छ्याँब मुँलेया ट धों तब् ग। छि ङ्योंलोयाम् धै टै या खारयाम्।