16 खोंयोंन् बिलै सैं तोंरिद्।
च त्हेर क्हेमैं बेल्ले सैं तोंन्, तलेबिस्याँ स्वर्गर क्हेमैंए इनाम थेब तब्मुँ। छलेन स्योंम्बै अगमबक्तामैंलाज्यै या म्हिमैंइ ह्रुगुदिल।
दिलेया क्हेमैंइ बिब मोंमैंइ ङिंना बिसि सैं आतोंन्, बरु परमेश्वरजी क्हेमैंए मिं स्वर्गर प्ह्रिथेंइमुँ बिसि सैं तोंन्।”
छबिमा चमैंइ खीने बिइ, “प्रभु, चु क्हें ङिलाइ खोंयों बिलै पिंरिद्।”
क्हेमैंइ थेंबै आशार सैं तोंन्ले टिरिद्। दुःख तमा सैं भोंब लद्। झाइले खोंयोंन् बिलै प्राथना लरिद्।
न्हुँ खलेया ङि खोंयोंन् बिलै सैं तोंरिम्, ङ्हाँदुमैं तलेया ङिइ ल्हें म्हिमैंलाइ प्ल्होब लमिंम्, ङि तोइ आरेब् धों तलेया ख्रीष्टए फिर बिश्वास लबइले ङिइ तोन्दोंरि सै योंइमुँ।
छतसि प्रभुर खोंयोंन् बिलै सैं तोंन्। ङ धबै बिमुँ, सैं तोंन्।