15 छतसि क्हेमैंए न्होंरि खाबज्यै या म्हि सैमैं, ह्योमैं आछ्याँबै के लब्मैं, आगुए केर ह्रब् प्हैंसि यो झोंल् म्हैब्मैंइ धोंले दुःख योंल् आत्हुरिगे।
“ह्योइ म्हुँइँसर धिंर ह्योरिबै तोंर स्याइ बिस्याँ चलाइ प्रिंमा च सियास्याँ, चलाइ सैवाबै छ्याब् प्रिंबै म्हिए फिर खरिब् आरे।
“क्हेमैं ङए लिलि प्रबइले म्हिमैंइ क्हेमैं स्यारब, ह्रुगुदिब, क्हेमैंए बिरोधर स्योलिबै ताँमैं पोंइ बिस्याँ क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ।
ङिइ क्हेमैंने ओंसोंन् बिब् धोंले, खाबने या आप्होंनु, ह्रों-ह्रोंसए के लरिद्, धै ह्रोंसए के ह्रोंसजीन् लसि ह्रोंसए प्हलेर राबै भों लद्।
क्हेमैंए न्होंरि को-कोइ प्ल्हेउ तसि छ्ह थोरिइमुँ, धै चमैं ह्रोंसइ के आल दिलेया अरूए केर तोनतोर्न यो झोंम् बिब ङिइ थेइमुँ।
च्हौ मत्त्रे आङिं चमैं धिं-धिंर स्युरसि प्ल्हेउ तम्, चमैं तब-आतबै ताँमैं पोंब, आगु स्यारब, तोनतोंर्न आगुए केर यो झोंब्मैं तम्।
ङइ चु सैं तोंबै ताँ अरू म्हिमैंने बिमिंबै लमा ङ अप्रादिमैं धोंले सँउँलिइ फैसि दुःख नोल् त्हुइमुँ। दिलेया परमेश्वरए ताँम् खाबज्यै या फैथेंल आखाँ।
दिलेया ठिक के लसि दुःख योंनाबिलेया क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ। म्हिमैंइ तोन् बिलेया चमैं म्रोंसि आङ्हिंन्, न्हुँ आलद्।
तलेबिस्याँ आछ्याँबै के लसि दुःख योंब् भन्दा परमेश्वरए सैंर मैंब् धों तबै छ्याँबै केमैं लसि दुःख योंब छ्याँब ग।