17 तलेबिस्याँ आछ्याँबै के लसि दुःख योंब् भन्दा परमेश्वरए सैंर मैंब् धों तबै छ्याँबै केमैं लसि दुःख योंब छ्याँब ग।
झाइले येशू दे क्याइ ह्यासि सर पद्खु तसि “ओ ङए आबा, तल् खाँम् बिस्याँ चु दुःख ङ ङाँइँले स्योमिंन्। दिलेया ङइ मैंब् धोंले आङिं, क्हिए सैंर मैंब् धोंले तरिगे,” बिसि प्राथना लइ।
धबै ङ्हिखेबै लारै या येशू ह्यासि छले प्राथना लइ, “ओ ङए आबा, चु दुःख ङइ आनोसि आत बिस्याँ क्हिए सैंर मैंब् धोंन् तरिगे।”
धै पावलइ चमैंने बिइ, “परमेश्वरए इच्छा मुँस्याँ ङ धबै क्हेमैं ङाँर खब्मुँ।” छ बिसि क्यु झाजर क्रेसि एफिससउँइँले ह्याइ।
ङिइ बिब खिइ आङिंमा “प्रभुए सैंर मैंब् धों तरिगे,” बिसि ङि तोइ आबिल्ले टिइ।
छतसि तोगो तिस्या क्हेमैंइ ल्हें खालर्बै दुःख भुँदिल् त्हुलेया क्हेमैं सैं तोंरिद्।
तलेबिस्याँ क्हेमैंइ दुष्ट म्हिमैंए उँइँर छ्याँबे के लसि आमादुमैंए सुँ म्रुल् त्हुम् बिब परमेश्वरए सैं मुँ।
तलेबिस्याँ क्हेमैंइ आछ्याँबै के लसि आगुइ धोंवासि सैदिस्याँ चुर थेबै ताँ तो तइ रो? आछ्याँबै के लसेरो आगुइ धोंबन् तइगोंन् आङिं वा? दिलेया क्हेमैंइ छ्याँबै के लसेया दुःख भुँदिल् त्हुमा तोइ आङ्हाँनले सैदिस्याँ क्हेमैं म्रोंसि परमेश्वर सैं तोंम्।
दिलेया ठिक के लसि दुःख योंनाबिलेया क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ। म्हिमैंइ तोन् बिलेया चमैं म्रोंसि आङ्हिंन्, न्हुँ आलद्।
छतसि क्हेमैंए न्होंरि खाबज्यै या म्हि सैमैं, ह्योमैं आछ्याँबै के लब्मैं, आगुए केर ह्रब् प्हैंसि यो झोंल् म्हैब्मैंइ धोंले दुःख योंल् आत्हुरिगे।
छतसि परमेश्वरए सैंर मैंब् धोंबै दु:ख योंब्मैंइ छ्याँबै केन् लरिगे, धै तोन्दोंरि सै बनेबै भर लल् खाँबै परमेश्वरनेन् चमैंइ ह्रोंसए प्ल्ह सुम्पिदिरिगे।