17 दिलेया प्लबै म्हि घ्रिइ ह्रोंसए बिश्वासी अलि-अङाँलाइ खाँचो तब् म्रोंसेया चमैंए फिर सैं सारो लइ बिस्याँ, परमेश्वरए म्हाँया चने तम् रो वा?
ठिक के लबै म्हिइ ह्रोंसए खेदोमैं वास्ता लम्, दिलेया दुष्ट म्हिमैंइ ह्रोंसए खेदोमैं ल्हयो आख।
ङ्हाँदुमैंलाइ क्र ओल् आपिंब्मैंइ चमैंलाइ बनेबै परमेश्वरलाइ मान आल, दिलेया आयों-आख्युब्मैंए खाँचो टार्दिमिंबै म्हिइ परमेश्वरए मान लमुँ।
आयो-आख्युब्मैंलाइ पिंब याहवेहलाइ खि पिंब् ग, धै खाबइ तो लइमुँ चए इनाम खीजी पिंब्मुँ।
दुःख योंबै म्हिइ ग्वार ह्रिमा थबै न्ह आलल्ले टिबै म्हिइ ग्वार ह्रिमा चलाइ खाबज्यै ल्होरिब् आरे।
ठिमइ बिब् धों आलबै म्हिए प्राथना याहवेहजी आखो।
यूहन्नाइ बिइ, “खाब्ने खिबै क्वें ङ्हिजोर मुँ, चइ आरेबै म्हिमैं तिजोर पिंरिगे, धै खाब्ने चबै सै मुँ चइ फो ख्रेंब्मैं चल् पिंरिगे।”
तलेबिस्याँ ङ्योए प्रभु येशू ख्रीष्टजी ङ्योए फिर कति थेबै दयाम्हाँया लइमुँ बिब क्हेमैंइ सेइमुँ। येशू ख्रीष्टने तोन्दोंरि सै मुँलेया क्हेमैंए ल्हागिर ङ्हाँदु तइ। तलेबिस्याँ खीए ङ्हाँदुउँइँले क्हेमैं प्लब् तरिगे बिब खीए सैं मुँल।
घ्रिइ घ्रिने छ्याँबै के लब नेरो ह्रोंसने मुँबै सै फा-फु चुब आम्लेद्, तलेबिस्याँ छाबै ख्रोमैं म्रोंसि परमेश्वर सैं तोंम्।
अलि-अङाँए न्होंरि खाब् मुँलै खिबै क्वें आरेस्याँ, चब सै या आयोंस्याँ,
क्हेमैंए न्होंरि खाबज्यै चने “छेनाले ह्याद्, टोंन्ले टिद्, म्रेंन्ले चद्” मत्त्रे बिसि चए चैदिबै सै तोइ आपिंइ बिस्याँ, चइ तो योंइ? तोइ आयों।
“ङइ परमेश्वरलाइ म्हाँया लम्,” बिमुँ, दिलेया ह्रोंसए बिश्वासी अलि-अङाँमैंए फिर म्हाँया आल बिस्याँ च म्हि स्योर्गु ग। तलेबिस्याँ ह्रोंसइ म्रोंबै बिश्वासी अलि-अङाँलाइ सैं न्होंउँइँलेन् म्हाँया आलबै म्हिइ खोंयोंइ आम्रोंबै परमेश्वरलाइ खैले म्हाँया लल् खाँम्?
“परमेश्वरजी कुल्मिंबै म्रुँ ख्रीष्ट येशू ग” बिसि बिश्वास लबै म्हि परमेश्वरए प्हसे ग, आबालाइ म्हाँया लबै म्हिइ च्हलाज्यै सैं न्होंउँइँलेन् म्हाँया लम्।