17 चु ह्युल नेरो म्हिमैंइ म्हाँया लबै सैमैं ताँन् नास तयाम्, दिलेया परमेश्वरए सैंर मैंब् धों तबै के लब्मैं खोंयोंन् बिलै तरिम्।
च सैमैं नास तयाब्मुँ, क्हि बिस्याँ खोंयोंन् बिलै तरिब्मुँ; क्वें धोंले चमैं स्योब तयाब्मुँ। क्वें फेर्दिब् धोंले क्हिजी प्लिसि फेर्दिमिंब्मुँ, धै चमैं ताँन् भ्योंवाब्मुँ।
क्हिए सैंर मैंब पूरा लबै ल्हागिर ङलाइ लोमिंनु, तलेबिस्याँ क्हि ङए परमेश्वर ग! क्हिए खों बेल्ले छ्याँब मुँ, छतसि ङलाइ छ्याँबै घ्याँर डोरेमिंनु!
म्हिमैं छरि धोंलेन् म्हयाम्। म्हिमैंइ फाक्कर्बै केमैं लप्ररिम्! चइ ल्हें सै न्होर खागु लमुँ दिलेया च खाबल् तनेमुँ चइ आसे!
क्हिए थेबै ह्रिसर ङिए ताँन् त्हिंइमैं थोम्; ङिइ ह्रोंसए बर्षमैं दुःखर नुयाम्।
नाँ-खैं खमा दुष्टमैं घ्रि या चैरिब् आरे, दिलेया ठिक के लब्मैं बिस्याँ खोंयोंन् बिले तरिब्मुँ।
“चु च्ह ङ्हिंर आबाइ बिबै ताँ खाबइ ङिंइ? ठागुइ उ च्योंबइ?” चमैंइ “ठागुइ,” बिइ। झाइले येशूजी चमैंने बिइ, “क्ह्रोंसेंन ङ क्हेमैंने बिमुँ, रोमी म्रुँए ल्हागिर बालि रेब्मैं नेरो फ्यालुस्यो के लब्मैं क्हेमैं भन्दा ओंसों परमेश्वरए ग्याल्सर होंब्मुँ।
स्वर्ग नेरो पृथ्बी म्हयाब्मुँ, दिलेया ङइ बिबै ताँ खोंयोंइ या म्हरिब आरे।”
“सुँइ मत्त्रे ङने ‘प्रभु, प्रभु,’ बिसि ङए मिं किंब्मैं स्वर्गर्बै ग्याल्सर होंल् योंरिब् आरे। स्वर्गर मुँबै ङए परमेश्वर आबाजी बिब् धोंले के लब्मैं मत्त्रे होंल् योंब्मुँ।
तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिब् धोंले लब्मैंन् ङए अलि, अङाँ, नेरो आमा ग।”
दिलेया ङइ पिंबै क्यु थुँब्मैं खोंयोंइ क्यु पिरिब् आरे। तलेबिस्याँ ङइ पिंबै क्यु चए न्होंर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंबै ल्हागिरि प्योरिबै मुल तब्मुँ।”
स्वर्गउँइँले युबै क्हें ङए ज्यु ग। चु क्हें क्हेमैंए खेमैंइ चबै मन्न धों तब आङिं, चमैंइ च मन्न बिबै क्हें चलेया सियाइ। दिलेया चु क्हें चब्मैं खोंयोंइ या सोरिब्मुँ।”
खाबज्यै परमेश्वरजी बिब् धोंले के लदा ङ्हाँम् बिस्याँ, ‘ङइ लोमिंबै ताँ परमेश्वरउँइँले युब् उ, ह्रोंसए सैंर मैंसि पोंब् जा’ बिसि चइ सेब्मुँ।
चु ह्युलर्बै म्हिमैंइ लब् धोंबै आछ्याँबै केमैं क्हेमैंइ आलद्, बरु ह्रोंसए सैंर छारा तसि सैं न्होंउँइँले ओंनों छ्याँब तद्। छ तस्याँ मत्त्रे क्हेमैंइ परमेश्वरए इच्छा तो मुँ बिसि था सेल् खाँम्, अथवा तो सै स्वाब मुँ, तो सैइ परमेश्वरए सैं तोंन् लमना, तो सै छ्याँब मुँन बिसि क्हेमैंइ सेब्मुँ।
झाइले छों लब्मैं छों आलब्मैं धोंन् तरिगे तलेबिस्याँ चु ह्युल युनन् नास तयाम्।
छतसि च ताँ थेबै त्हिंइ सेरोन् ङिइ क्हेमैंए ल्हागिर प्राथना लब आपिइमुँ। परमेश्वरए पबित्र प्ल्हजी पिंबै बुद्धि नेरो क्होबै सैं योंसि क्हेमैंइ खीजी बिब् धोंले तो के लल् त्हुम् बिसि छेनाले क्होरिगे बिसि ङिइ यो छ्युँ लम्।
क्हेमैं न्होंर्बै अर्को येशू ख्रीष्टए के लबै म्हि इपाफ्रासज्यै या क्हेमैंने जय मसीह बिमिंइमुँ। क्हेमैंए सैं भोंब् तरिगे, ताँन् सैरि पक्का तरिगे, झाइले परमेश्वरजी बिब् धोंले क्हेमैंइ ताँन् लरिगे बिसि चइ खोंयोंइन क्हेमैंए ल्हागिर बेल्ले प्राथना लसेन्मुँ।
छलेन क्हेमैं परमेश्वरए सैंर मैंब् धोंले पबित्र छ्ह थोद्, धै क्हेमैं फ्रें क्ल्योंब ने रण्डि-बाजी लबउँइँले स्यो तद्।
तो तलेया परमेश्वरलाइ धन्यबाद पिंरिद्, तलेबिस्याँ क्हेमैं ख्रीष्ट येशूने बालु छ्ह थोमा परमेश्वरजी छान् तरिगे ङ्हाँइमुँ।
परमेश्वरजी बिब् धोंले के लब नेरो खीजी बाछा फैसि पिंम् बिबै सै योंबै ल्हागिर क्हेमैं बिश्वासर भोंसि तइ टिल् त्हुम्।
प्हँना तो तम् क्हेमैंइ आसे। क्हेमैंए छ्ह तो मुँ रो? क्हेमैंम् न्हाँम्स्यो धों तब् ग। च न्हाँम्स्यो तिस्याँदे म्रोंबै तोंदोंन् म्हयाम्।
क्हेमैंइ परमेश्वर फिर बिश्वास लइ। छतसि खीए शक्तिउँइँले क्हेमैंइ चु आशिक योंबै ल्हागिर खीजी क्हेमैंलाइ जोगेसि थेंइमुँ। च आशिक चु ह्युल नुयाबै त्हिंइर खीजी उँइँमिंब्मुँ।
धै चइ ह्रोंसए चैबै छ्ह म्हिमैंए सैंर मैंब् धोंले आङिं, परमेश्वरए सैंर मैंब् धोंले थोल् त्हुम्।