29 ओ अलि-अङाँमैं, ङइ बिल् म्हैबै ताँ चुन् ग: प्रभु युबै त्हिंइ चेंदोन् तखइमुँ। छतसि ब्ह्या लब्मैं ब्ह्या आलब्मैं धों तसि प्रभुए के लद्।
छलेन अर्कोज्यै या ‘ङल भर्खर ब्ह्या लइमुँ, छतसि ङ खल् आयों,’ बिइ।
दिलेया क्हिइ ब्ह्या ललेया पाप आख, कन्ये च्हमिरिइ ब्ह्या ललेया च पाप आङिं। दिलेया ब्ह्या लब्मैंइ त्हिंइ ह्रोंसे न्हुँ लल् त्हुम्। छतसि क्हेमैंइ छले न्हुँ लल् आत्हुरिगे बिब ङए सैं मुँ।
झाइले न्हुँ लब्मैं न्हुँ आलब्मैं धोंले टिरिद्। छलेन सैं तोंब्मैं सैं आतोंब्मैं धोंले टिरिद्, किंसि पखबै सैमैं या ह्रोंसल् धों आङ्हाँन्।
झाइले छों लब्मैं छों आलब्मैं धोंन् तरिगे तलेबिस्याँ चु ह्युल युनन् नास तयाम्।
तलेबिस्याँ छ्वेर छले प्ह्रिइमुँ, “ताँन् म्हिमैं छि धों तब् ग, म्हिए ज्यु कति छ्याँब मुँलेया ट धों तब् ग। छि ङ्योंलोयाम् धै टै या खारयाम्।
ताँन् सै नुयाबै त्हे तखइमुँ। छतसि प्राथना लल् खाँरिगे बिसि छ्याँबै सैं प्ह्यासि न्ह क्रों मि क्रों तरिद्।
चु ह्युल नेरो म्हिमैंइ म्हाँया लबै सैमैं ताँन् नास तयाम्, दिलेया परमेश्वरए सैंर मैंब् धों तबै के लब्मैं खोंयोंन् बिलै तरिम्।