55 “ओ काल, खोइ! क्हिइ ट्होइ वा? ओ काल, क्हिए भों खोइ?”
आसिल्ले खोंयोंन् बिलै सोरिबै म्हि खाब् मुँ? खाबइ ह्रोंसए सोलाइ क्रोंउँइँले फ्रेल् खाँमुँ? तिस्याँदे मैंन्
च नर्गर फेनेसि बेल्ले दुःख योंरिमा चइ कैंडु स्वर्गउँइँ ङ्ह्योइ छले ङ्ह्योमा ह्रेंगोउँइँलेन् अब्राहाम नेरो चए क्वेंदर लाजरस क्हुँरिब् म्रोंइ।
तलेबिस्याँ क्हिजी ङए प्ल्ह क्रोंर्न वाथेंरिब् आरे, धै क्हिजी ह्रोंसए पबित्र म्हिए ज्यु क्राँल् पिंरिब् आरे।
चइ बिइ, “प्रभु, क्हि खाब् जा?” छबिमा खीजी बिइ, “ङ क्हिइ ह्रुगुदिरिबै येशू ग।
दिलेया आदमए पलो ओंनों मोशाए पलो समा ताँन् म्हिमैं सिल् त्हुइ। आदमइ लब् धोंबै के आलबै म्हिमैं या सिल् त्हुइ। आदमइ लबै केए नों ताँन् म्हिमैंइ योंब् धोंले येशू ख्रीष्टजी लबै केए नों या ताँनइ योंम्। छतसि येशू ख्रीष्टए नमुना आदम तइ।
कालए भों पाप ग, झाइले पापए भों ठिम ग।
चमैंए म्येर बिच्छिल् धों तबै खिल मुँल। चमैंए म्येर म्हैंन ङ्हल् समा म्हिमैंलाइ नल् लल् खाँबै भों मुँल।