42 च धोंलेन् सियाब्मैं सोसि खबै ज्यु या छान् तम्। सियाबै ज्यु पावास्याँ क्राँह्याम्, दिलेया च खोंयोंइ सिल् आत्हुल्ले परमेश्वरजी सोगों लमिंम्।
क्हि सर आकोंन् समा क्हिए ङ्होर्बै छैब प्ह्युरसि दुःखले कमैंबै कमैं चल् त्हुब्मुँ। क्हि सउँइँलेन् बनेल, क्हि सन् ग, क्हि सिसि सर्न कोंयाब्मुँ।”
तलेबिस्याँ क्हिजी ङए प्ल्हलाइ क्रोंर वाथेंरिब् आरे, धै ह्रोंसए पबित्र म्हिए ज्यु क्हिजी क्राँल् पिंरिब् आरे।
क्युमैं धोंले चमैं क्रोंर ह्याल् त्हुम्, चमैंलाइ कालइ बोयाम्! ठिक के लब्मैंन् चमैंए फिर न्हाँगन् क्ल्हे तब्मुँ। चमैं टिबै क्ल्ह्योउँइँले ह्रेंगोर चमैंए ज्यु क्रोंर क्राँयाब्मुँ।
धै क्रोंर आह्यारिगे बिसि खाबज्यै तो सैज्यै या म्हिए सै फोल् आखाँ।
झाइले ठिक के लब्मैं खेंमैंए आबाए ग्याल्सरि त्हिंयाँ धोंले चारसि टिब्मुँ। “न्ह मुँब्मैंइ थेरिगे।”
तलेबिस्याँ क्हिजी ङए प्ल्ह क्रोंर्न वाथेंरिब् आरे, धै क्हिजी ह्रोंसए पबित्र म्हिए ज्यु क्राँल् पिंरिब् आरे।
छतसि परमेश्वरजी कुल्मिंबै म्रुँ ख्रीष्ट सिसि धबै सोगों तबै बारेर दाऊदइ ओंसों ओंनोंन् म्रोंबइले खिइ चु ताँ प्ह्रिथेंइ, ‘परमेश्वरजी खीलाइ क्रोंर आवाथें धै खीए ज्यु या क्राँल् आपिं।’
चमैंइ खोंयोंइ तरिबै परमेश्वरलाइ मान आलल्ले झन् नास तयाबै म्हि, खेदो, नमेमैं नेरो सर क्ल्याँबै प्हलाँ प्हुलुँमैंए कु बनेसि फ्योइ।
तोन् तलेया छ्याँबै के लसि स्याबासि, इजेत नेरो खोंयोंइ आखाँबै छ्ह म्हैब्मैंलाइ परमेश्वरजी खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंब्मुँ।
तोन्दोंरि सैमैं नास तबउँइँले खीजी तिगें जोगेमिंब्मुँ, धै परमेश्वरए च्ह-च्हमिमैंइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब् धोंले सृष्टि या खोंयोंन् बिलै नास तल् आत्हु बिसि सृष्टिइ आशा लइमुँ।
त्हिंयाँ या छ्याँब मुँ, लयाँ या छ्याँब मुँ, मुसारमैं या छ्याँब मुँ। धै मुसारमैंए न्होंरै या घ्रि भन्दा घ्रि झन छ्याँब मुँ। दिलेया चमैं ताँन् स्यो-स्योन् मुँ।
खाबइ ह्रोंसए आछ्याँबै सैंउँइँले आछ्याँबै इच्छाए केमै लमुँ, च नास तयाब्मुँ, दिलेया खाबइ पबित्र प्ल्हजी बिब् धोंबै केमैं लमुँ, चइ पबित्र प्ल्हउँइँलेन् खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ।
स्वर्गर क्हेमैंए ल्हागिर साँथेंबै आशिक खोंयोंइ नास आतब, खोंयोंइ आङ्योंलोंब बेल्ले छ्याँब मुँ।