26 धाँसे लिउँइँ नास लल् त्हुबै शत्तुर काल ग।
तलेबिस्याँ चमैं स्वर्गदूत धोंबन् तम्। चमैं सिसि धबै सोगों तबइले चमैं परमेश्वरए सन्तान ग। छतसि चमैं खोंयोंइ सिरिब् आरे।
“ओ काल, खोइ! क्हिइ ट्होइ वा? ओ काल, क्हिए भों खोइ?”
चु दयाम्हाँया ङ्यो मुक्ति पिंबै येशू ख्रीष्ट युसि उँइँमिंइँमुँ। खीजी कालए फिर ट्होगों तसि खोंयोंइ आखाँबै छ्हलाइ सैं तोंबै ताँउँइँले था सैमिंइमुँ।
चु च्ह च्हमिंमैं से को कोंसि तबइले येशू या चमैं धोंलेन् से कोए ज्यु तइ। तलेबिस्याँ खी सिमिंसि कालए शक्ति मुँबै दुष्टलाइ (दियाबलस) नास लवाइ।
मा ङ्युँइर सिबै म्हिमैं मा ङ्युँइइ पिंइ, छलेन काल नेरो क्रोज्यै या खेंमैंने मुँबै सिनुमैं पिंइ। धै चमैंइ लबै केमैं ङ्ह्योसि परमेश्वरजी निसाफ लइ।
च लिउँइँ परमेश्वरजी काल नेरो क्रोंलाइ मि मुँबै होंल्दोंर भ्योंवाइ। च मि मुँबै होंल्दों प्ल्हइ दु:ख योंबै क्ल्ह्यो ग।
खीजी चमैंए मिग्लि योगुर्ले फ्योमिंब्मुँ। च त्हेसेरो खाबै आसि, शोक आत, क्रोब-म्होब नेरो दुःख कष्ट खोंयोंइ या आत। ओंसोंबै ताँन् सैमैं म्हयाल् खाँइमुँ।”