Biblia Todo Logo
အွန်လိုင်း သမ္မာကျမ်းစာ

- ကြော်ငြာတွေ -




१ कोरिन्थी 13:4 - परमेश्‍वरए ताँ तमु क्युइर

4 म्हाँया लबै म्‍हिइ दुःखरै या ढुक्‍कले सैदिम्, आगुए फिर ल्हयो खम्। म्हाँया लबै म्‍हिइ आगुए ह्रिस आल, थेबै या आप्‍हैं।

အခန်းကိုကြည့်ပါ။ ကော်ပီ




१ कोरिन्थी 13:4
53 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ  

राहेल ङाँइँले याकूबए प्हसेमैं आत। छतसि राहेलइ ह्रोंसए आनने ह्रिस लबर होंइ। चइ याकूबने “ङलाज्यै प्हसेमैं पिंन्! आपिंस्याँ ङ सियाब्मुँ,” बिइ।


छतमा चए आघेंमैंइ चने ह्रिस लबर होंइ। दिलेया आबाइ बिस्याँ च ताँ सैं न्होंर्न थेंइ।


चमैंइ लबै केमैं खोंयोंन् बिलै चमैंए सैंर मैंब् धोंन् तम्। चमैं थेब् प्हैंरिम्, छतसि क्हिए ठिममैं चमैंउँइँले ह्रेंगो तम्। चमैंइ ह्रोंसए ताँन् शत्तुरमैं प्ह्रम्।


आगुलाइ म्‍लोसि पोंमा प्होंगि तम्, दिलेया म्हाँया लमा आछ्याँबै ताँमैं म्‍लेयाम्।


थेब् प्हैंस्याँ प्होंगि मत्‍त्रे तम्, दिलेया सल्‍ला किंस्याँ ह्रब्-सेब् तम्।


प्होंगि मिब क्वेथेंबै क्युए बाँध फुयाब् धों तब् ग, छतसि प्होंगि तल् म्हैस्याँ च्याँ तयाल् त्हुम्।


पाप के ललेया क्षमा पिंबै म्हिइ म्हाँया लम्; दिलेया घरि-घरि ताँ क्हेरिबै म्हिइ क्ह्रिबै थुमैं या फ्रेवाम्।


म्हिइ खोंयोंइ बिले लबै म्हाँया लरिगे ङ्‍हाँम्, स्योर तेब् भन्दा बरु आयों-आख्युब तब छ्याँब् ग।


ङ्हाँदुमैंए फिर ल्हयो खसि चइ चैदिबै सै पिंम्, धै आयों-आख्युब्मैंलाइ पिंब्रें लम्।


च च्हैंब् मैंब् लसि पोंम्, धै छ्याँ-छ्याँबै क्वेंल् खाँबै ताँमैं चइ लोमिंम्।


तलेबिस्याँ चमैंइ येशूए फिर ह्रिस लसि खी ङाँर पखब् ग बिब क्रथेइ था सेल।


“याकूबए च्ह योसेफने चए अलिमैंइ ह्रिस लमल। छतसि चमैंइ योसेफ मिश्र ह्‍युलर चुँवाँइ। दिलेया परमेश्‍वर चने बालु मुँल,


छतसि चमैं ताँन् खालर्बै आछ्याँबै के, दुष्‍ट के, लोब लब, ह्रिस लब, सैं आसब, आगुए न्होह्रों तबै केमैं लब, म्हि सैब, प्होंगि मिब, आगुए के न्होंवाब, फ्रम् ताँ लब,


त्हिंर्बै ह्‍वेर टिब्‍मैं धोंले छ्याँबै छ्ह थोले। सयल लप्रब, प्हा को तब, ब्यभिचार लब, तो लदा ङ्हाँमुँ चन् लब, प्होंगि मिब नेरो ह्रिस लब छाबै केमैं ताँन् पिवाद्।


क्‍हेमैं अझै परमेश्‍वरए फिर बिश्‍वास आलब्मैं धोंबन् मुँ। तलेबिस्याँ क्‍हेमैं ह्रों-ह्रोंसए न्होंर्न ह्रिस लब, प्होंगि कैगि लब तसेरो क्हेमैं परमेश्‍वरए फिर बिश्‍वास आलब्मैं धोंन् तइ, आङिं वा?


ङ क्हेमैं ङाँर आखलै ङ्हाँसि क्‍हेमैंए न्‍होंरै या को-कोइ थेब् प्हैंसि प्रइमुँ रो।


ओ अलि-अङाँमैं, क्हेमैं बिब् धों तरिगे बिसि ङइ क्हेमैंने अपोल्‍लस नेरो ङए नमुना उँइँसि चु ताँमैं प्ह्रिइमुँ। तलेबिस्याँ ङि धोंलेन् क्हेमैं या परमेश्‍वए छ्वेर बिब् धोंले छ्ह थोल् खाँरिगे, धै क्हेमैं न्होंरि खाबज्यै या कोइलाइ थेब् लब कोइलाइ च्योंब् लबै के आतरिगे।


क्‍हेमैं न्‍होंर्न छाबै आछ्याँबै के लबै म्हि मुँसेया क्‍हेमैं खैले थेब् प्‍हैंमुँ? क्‍हेमैंम् शोक लल् त्‍हुमल आङिं वा? छाबै आछ्याँबै के लबै म्हिलाइ क्‍हेमैंए न्‍होंउँइँले तेवाद्।


तारे कुर चडेबै चबै सैए बारेर ङ ताँ लम्। “ङि ताँन् ह्रब-सेब् मुँ” बिबै क्हेमैंए ताँ ठिकन् ग। दिलेया ह्रब-सेब् मुँ बिसि क्हेमैं ह्रोंसन् थेब् प्हैंइमुँ, खाबइ आगुए फिर म्हाँया लमुँ, चइ अरूमैंलाइन थेब् लमिंम्।


क्‍हेमैंए बानि छ्याँब तरिगे बिब ङए सैं मुँ। दिलेया क्‍हेमैं ङाँर ङ खमा ङए सैंर मैंब् धों तब क्‍हेमैं आत उ, छलेन क्‍हेमैंए सैंर मैंब् धों तब ङै या आत उ बिसि ङ ङ्हिंइमुँ। तलेबिस्याँ क्‍हेमैं न्होंरि प्होंगि कैगि लब, ख्रे लब, ह्रिस लब, ह्रोंसए फायदा मत्‍त्रे म्‍हैब, अरूलाइ प्ह्रब, फ्रम् ताँ क्‍योंम् ताँ लब, थेब् प्हैंब, बिब् आङिंब तलै खाँम्।


ङि स्योर आतेल्‍ले, ज्ञान-बुद्धिए ताँमैं बिदै, दुःख सैदिदै, ताँनए फिर ल्हयो खदै, पबित्र प्ल्हउँइँले भों योंसि खाबलाज्यै या आफेलल्‍ले ताँनने म्हाँया लम्।


ङ्यो तिफुँइ थेब् आप्‍हैंले, अरूलाइ ह्रिस खल् आलले, झाइले अरूमैंए फिर ह्रिस आलले।


थेब् आप्‍हैंन्, च्योंब् तसि ह्रिस आखल्‍ले घ्रिइ घ्रिलाइ सैदिसि म्हाँया लद्।


धै परमेश्‍वरजी ख्रीष्‍टर क्हेमैंलाइ क्षमा लब् धोंले क्हेमैंज्यै या घ्रिइ घ्रिलाइ क्षमा लसि घ्रिइ घ्रिए फिर सैं प्ल्हसि ल्हयो खद्।


दिलेया को-कोइ ङए फिर सैं आससि ह्रिस लसि येशूए सैं तोंबै ताँ बिप्रम्। को-कोइइ बिस्याँ छ्याँबै सैं मैंसिन् येशूए सैं तोंबै ताँ बिप्रम्।


क्‍हेमैंए फिर तो तलेया क्हेमैंइ ढुक्‍कले सैदिल् खाँरिगे बिसि परमेश्‍वरए थेबै शक्‍तिउँइँले ताँन् भों योंरिगे। छतसि क्हेमैं सैं तोंदै भोंसि तद्।


को-कोइइ “ह्रोंसन् च्‍योंब् तसि स्‍वर्गदूतमैंलाइ म्‍हाँदिल् त्‍हुम्,” बिम्। “ङिइ थेबै दर्शन म्रोंइ” बिसि प्हैंम्, चमैंइ खेंमैंए आछ्याँबै सैंइ तोन-तोर्न थेब् प्‍हैंम्। छतसि चमैंइ क्‍हेमैंइ योंल् त्हुबै इनाम योंल् आखाँन् आलरिगे।


क्हेमैं परमेश्‍वरजी खोबै त्हाँबै पबित्र म्हिमैं ग। छतसि खीए म्हिमैं तबइले क्‍हेमैंइ आगुए फिर ल्‍हयो खसि छ्याँबै के लब, थेब् आप्‍हैंब, ह्रिस आखब, धै सैदिल् खाँब तद्।


ओ अलि-अङाँमैं, ङि क्हेमैंलाइ अर्थि पिंमुँ: प्ल्हेउमैंलाइ हौदिद, सैं च्योंब्मैंलाइ सैं भोंब लमिंन्, आखाँब्मैंलाइ ल्होमिंन्, ताँन् म्हिमैंने ह्रिस आखनले सैदिद्।


च म्‍हि फाक्‍कर्न ह्रब सेब प्‍हैंम्, चइ तोइ आह्र, तोइ आसे। छाबै म्‍हिमैंइ स्योलिबै ताँ घ्रि लाछेंसि प्‍होंगि मिम्, छाबै ताँमैंउँइँलेन् ह्रिस लब, प्होंगि मिब, आब्रु वाब नेरो आछ्याँबै सैं मैंल् लम्।


ह्रोंसने आक्‍ह्रिब्‍मैंलाज्यै या छेनाले लोदा सैंदा लल् खाँब तल् त्‍हुम्। छ लस्याँ परमेश्‍वरजी चमैंए सैं एसि क्ह्रोंसेंन्बै ताँ क्होबै सैं पिंलै।


दिलेया क्हिइमि ङइ लोमिंबै ताँमैं, ङए बानि ब्योर, ङइ लल् म्हैबै केमैं, ङए बिश्‍वास, ङइ पैंल् खाँबै ताँ, ङइ लबै म्हाँया नेरो दुःख सैदिबै शक्‍ति म्रोंइमुँ।


प्रभुउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ म्हिमैंने बिप्रद्। खैतबै त्हर्न बिलैया प्रभुउँइँले खबै सैं तोंबै ताँमैं बिब्रें लद्। म्हिमैंलाइ अर्थि बुद्धि पिंन्। चमैंए सैं क्होबै ताँमैं लद्। आतबै ताँमैंर हौदिद् धै म्हिमैंलाइ छेनाले लोदा सैंदा लद्।


तलेबिस्याँ ओंसों ङ्योइ या आमादु, बिब आङिंब, आतबै केर प्रब, सयल लब, आगुए फिर ह्रिस लब, आगुइ ङ्योलाइ हेल लमल, ङ्योज्यै या अरूलाइ हेल लमल।


“ङ्योए न्होंर परमेश्‍वरजी थेंमिंबै प्ल्हइ आछ्याँबै सैमैं ङ्योए न्होंर टिब तिफुँइ आसैदि,” बिसि परमेश्‍वरए छ्वेर बिबै ताँ क्हेमैंइ स्योलि धों ङ्हाँइमुँ वा?


छतसि क्‍हेमैंइ ताँन् खालर्बै स्योलिबै छलु-म्हिलुए ताँमैं, ह्रिस लब, आगु स्यारब नेरो आछ्याँबै केमैं लब पिवाद्।


आखिरि ताँ चु मुँ: क्‍हेमैं ताँनए सैं घ्रि तद्। अरूए फिर दुःख तमा ल्‍हयो खद्। घ्रिइ घ्रिलाइ ह्रोंसए अलि-अङाँमैंने धोंले म्हाँया लद्। आगुए फिर ल्हयो खद्, सैं सारो आलद्।


ताँन् भन्दा थेबै ताँ: घ्रिइ घ्रिलाइ खोंयोंन् बिलै म्हाँया लरिद्, तलेबिस्याँ म्हाँयाइ लमा ल्‍हें पापमैं या क्षमा तम्।


खीलाइ छेन्ले म्हाँदिसि ताँन् बिश्‍वासी अलि-अङाँमैंलाइ म्हाँया लबै सैं लद्, झाइले म्हाँया लसि सब् लमिंबै म्हाँया लल् त्‍हुम्।


छतसि ओ ङइ खोबै थुमैं, परमेश्‍वरजी ङ्योए फिर छले म्हाँया लबइले ङ्योज्‍यै या घ्रिइ घ्रिने सैं न्होंउँइँलेन् म्हाँया लल् त्‍हुम्।


ကြှနျုပျတို့နောကျလိုကျပါ:

ကြော်ငြာတွေ


ကြော်ငြာတွေ