25 छतसि छ लद् ओ: से चुँबै क्ल्ह्योरि तोए से मुँलेना सैंर तोइ आङ्हाँन्ले चवाद्। “चु से कुर चडेब् उ?” बिसि आङ्योएद्।
पत्रुसइ छबिमा धबै “परमेश्वरजी चोखो लमिंबै सै क्हिइ ‘चोखो आरे’ बिसि आमैंन्!” बिबै कै चइ थेइ।
छतसि खीउँइँले सजैं आयोंरिगे बिसि मत्त्रे आङिं, दिलेया ह्रोंसए सैंज्यै या “छ लब ठिक मुँ” बिब् मैंसि सरकारए ठिमए न्होंर टिलन् त्हुम्।
प्रभु येशूए फिर बिश्वास लबइले ङइ चु ताँ पक्का सेइमुँ, चबै सै तो मुँले चल् आतब आरे। दिलेया खाबज्यै तो मुँले चबै सै अशुद्धन् मैंइ बिस्याँ च सै चए ल्हागिर अशुद्धन् तयाम्।
दिलेया ताँन् बिश्वासीमैंइ चु क्ह्रोंसेंन्बै ताँ छेन्ले आसेइमुँ। ङ्यो न्होंरि कोइ म्हिमैंइ ओंसों ओनोंन् कुलाइ चडेबै बानि मुँबइले “कुलाइ पिंबै सै कुल्न ग” बिसि अझै मैंम्। छतसि चमैंइ छ्याँब आछ्याँब छेनाले फेलल् आखाँबइले च कुर चडेबै सैमैं चल् आत बिसि मैंम्।
परमेश्वरजी बनेबै ताँन् सैमैं चोखो मुँ। छतसि धन्यबाद पिंइरि चस्याँ चल् आतबै सै तोइ आरे।
छ्याँबै सैं प्ह्याब्मैंए ल्हागिर ताँन् सै चोखो तम्। दिलेया आछ्याँबै सैं प्ह्याब्मैं नेरो येशूए फिर बिश्वास आलब्मैंए ल्हागिर तोइ सैया चोखो आत, तलेबिस्याँ चमैंए खों नेरो सैं ङ्हिंना ङ्हिन् आछ्याँब् मुँ।