14 छतसि ओ ङइ खोबै अलि-अङाँमैं, कु पूजा लन् आलद्।
दिलेया चमैंए ल्हागिरि चु ताँ प्लि प्ह्रिमिंले: कुलाइ चडिसि जुट् तबै सै चमैंइ आचरिगे, ब्यभिचार आलरिगे, खर्जी ङिसि सैबै खेदोए से आचरिगे, धै को या आचरिगे।
ओ ङए खोबै अलि-अङाँमैं, ह्रोंसए न्होह्रों लब्मैंने खोंयोंइ खि आकिंन्। चमैंलाइ परमेश्वरए ह्रिसर्न पिवाद्, तलेबिस्याँ “खि किंबै के ङल् ग, ङजीन् खि किंब्मुँ,” बिसि छ्वेर प्ह्रिइमुँ।
च्हैंब् मैंब् लल् खाँबै म्हिमैंने धोंले ङइ क्हेमैंने बिइमुँ, ङइ बिबै ताँ क्हेमैंइ बिचार लद्।
ङइ बिल् म्हैब तो जा बिस्याँ “कुर चडेबै सै तोइ आङिं!” धै “कु या तोइ आङिं!”
चमैं न्होंरि को-कोइ कु पूजा लब् धोंले ङ्योइ कुर पूजा लब आत। च कु पूजा लबै बारेर परमेश्वरए छ्वेर छले प्ह्रिइमुँ, “म्हिमैं [कुर पूजा लमा] मज्जाले चब्-थुँबर क्हुँइ, झाइले छाडाले सेबर रेइ।”
ङइ बिल् म्हैबै ताँ तो जा बिस्याँ, “ङ प्रभु येशूए फिर बिश्वास लबै म्हि ग” बिमुँ दिलेया चइ आछ्याँबै केमैं, व्यभिचार, लोबि, कु पूजा लब, गाल् केब, प्हा को तब, ह्योब, छाबै के लइबिस्याँ चने बालु प्रब्-टिब आलद्।
ङइ तले छ बिगे? ङइ क्हेमैंलाइ म्हाँया आल बिसि छ बिब् वा? आङिं! ङइ क्हेमैंलाइ म्हाँया लम् बिसि परमेश्वरजी सेइमुँ!
क्हेमैंए ल्हागिर सैं तोंदै ङने मुँबै ताँन् सै न्होर नेरो ङए ज्यु या पिंब्मुँ। छले ङइ क्हेमैंए फिर ल्हें म्हाँया लसेरो क्हेमैंइ ङलाइ च्युगुदे म्हाँया लब् वा?
चु ताँन् ताँमैं बिमा ङि छ्याँब् मुँ बिसि क्हेमैंए उँइँर पोंइ वा? छ कत्ति आङिं! बरु परमेश्वरए उँइँर ख्रीष्टजी बिब् धोंले ङि पोंम्। ओ ङए खोबै अलि-अङाँमैं, ङिइ लबै ताँन् केमैं क्हेमैंलाइ भोंब् लमिंबै ल्हागिर्न ग।
छतसि याहवेहजी छ बिइमुँ: “क्हेमैं च आछ्याँबै म्हिमैंए म्हाँजोउँइँले त्होंइ खो, क्हेमैं चमैं ङाँइले स्यो तल् त्हुम्। पापर च्होवाबै सैमैं आछुइद्, झाइले ङइ क्हेमैं ङ ङाँर खल् पिंस्यो।
ओ ङइ खोबै अलि-अङाँमैं, चु ताँन् बाछामैं ङ्योए ल्हागिर्न ग। छतसि ङ्योए ज्यु नेरो सैं पापर च्होवाबै सैमैंउँइँले ङ्यो स्यो तले। झाइले ङ्यो परमेश्वरने ङ्हिंसि खीए उँइँर ज्युर सैंर छ्याँब् ततै ह्याले।
छतसि, ङइ खोबै अलि-अङाँमैं, छलेन् क्हेमैं प्रभुए भोंब् तरिद्। ङइ क्हेमैंलाइ म्हाँया लमुँ, धै क्हेमैंए साँ खरिम्। क्हेमैंइ ङए सैं तोंन् लमिंइमुँ छतसि क्हेमैं ङए मुकुट ग।
येशू ख्रीष्टउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ बिप्रइ बिसि झेलर च्युथेंबै ङ पावल नेरो ङ्योए अलि तिमोथीउँइँले ङिने बालु के लबै थु फिलेमोनलाइ जय मसीह मुँ।
ओ ङए खोबै थुमैं, ङिइ छ बिलेया क्हेमैंए बारेर छ्याँबै ताँए आशा ङिइ लइमुँ। तलेबिस्याँ मुक्ति योंबइले क्हेमैंइ ल्हें छ्याँबै ताँमैं योंब्मुँ बिसि ङिइ सेइमुँ।
ओ ङए खोबै थुमैं, ङ क्हेमैंने यो छ्युँ लमुँ, क्हेमैंइ चु ह्युलर ङम् तिस्याबै प्ह्रें धों तब् मत्त्रे ग बिब् सेसि आछ्याँबै इच्छाउँइँले स्यो तद्, तलेबिस्याँ छाबै इच्छाजगोइ क्हेमैंए सैंलाइ न्होंवाम्।
ओ ङए कोलोमैं, कु पूजा आलद्।
पृथ्बीर टिब्मैं ताँनइ च खेदोलाइ फ्योब्मुँ, दिलेया खाब् म्हिमैंए मिं सैवाबै क्यु च्हजए कितबर ह्युल बनेब् भन्दा ओंसोंन् प्ह्रिल, चमैंइ च खेदोलाइ आफ्यो। छ्ह योंब्मैंए मिं क्यु च्हजए कितबर प्ह्रिल् खाँइमुँ।
दिलेया क्हेमैंए बिरोधर को-कोइ ताँ ङइ बिल् त्हुइमुँ, तलेबिस्याँ क्हेमैंए न्होंर को-कोइ स्योंम्बै बालामए ताँए लिलि प्रब्मैं मुँ। स्योंम्बै इस्राएलीमैंलाइ पापर च्होवाबै ल्हागिर ‘चमैंलाइ कुर चडेबै सै चद्, झाइले ब्यभिचार लद् बिद्,’ बिसि बालामइ बालाक बिबै म्रुँलाइ लोमिंल।
दिलेया ङ्हिंब्मैं, येशूए फिर बिश्वास लबर फा पिब्मैं, छेरन् तबै के लब्मैं, म्हि सैमैं, ब्यभिचार लब्मैं, फाफुइ लब्मैं, कु पूजा लब्मैं नेरो स्योर्गुमैं ताँन् प्ल्हइ दु:ख योंबै क्ल्ह्योर ह्याल् त्हुब्मुँ। चर बारुद नेरो लुँरिबै मिए होंल्दों मुँ। चु प्ल्हइ दु:ख योंबै क्ल्ह्यो ग।”
दिलेया सहरए बैरु बिस्याँ आछ्याँबै सैं प्ह्याब्मैं: फाफुइ लब्मैं, ब्यभिचार लब्मैं, म्हि सैब्मैं, कु फ्योब्मैं, स्योलिबै ताँ पोंब्मैं नेरो स्योलिबै के लब्मैं तम्।