30 યોક બીજહા વાતો કોઅનારે, નિંદા કોઅનારે, પોરમેહેરાલ નાકાર કોઅનારે, યોક-બિજા બુલ કાડનારે, અભિમાન્યા હસી-મશ્કરી, ખારાબ-ખારાબ વાતો બોલનારા, આયહે આબહા આગના નાંય માનનારે,
કાહાકા પોરમેહેરાય આખ્યેલ તો આયહે આબહાલ માન દે, જીં માઅહું આયહે આબહાલ ગાળી દેય, ચ્યાલ હાચ્ચાંજ માઆઇ ટાકવામાય યી.
ચ્યે સમયે ઈસુ ચ્યા શિષ્યહાન આખા લાગ્યો, “જરુર હેય કા આંય યેરૂસાલેમ શેહેરમાય જાંઉ, એને આગેવાન, એને મુખ્ય યાજક, એને મૂસા નિયમ હિકાડનારા ગુરુ આથાથી બોજ દુઃખ ઊઠાવીહી, એને માઆઇ ટાકલો જાહીં, એને તીજે દિહી પાછો જીવી ઉઠહી.”
તુમહે આયોહો આબહો, તુમહે બાહા, હોગવાડ્યે, એને હાંગાત્યા, યેજ તુમહાન દોઆડી દી એને ઓલે લોગુ કા કોલહાખાન લોકહાન માઆઇ બી ટાકાડી.
દુનિયા લોક તુમહેઆરે આડાઇ નાંય કોઇ હોકે, બાકી મા આરે આડાઇ કોઅતેહે, કાહાકા આંય ચ્યાહા વિરુદ સાક્ષી દેતહાવ કા ચ્યાહા કામે ખારાબ હેય.
કાહાકા યા દિહીહયા પેલ્લા થિયુદાસ નાંવા માઅહું યેના, તો ઈ આખે કા તો યોક મોઠા માઅહું હેય એને લગભગ ચાર હોવ માઅહે ચ્યા શિષ્ય બોની ગીયે, એને ચ્યાલ માઆઇ ટાક્યો, એને ચ્યાલ માનનારે વિખરાય ગીયે એને ચ્યાહા નાશ ઓઅયા.
જો તું પોતાલ યહૂદી આખાડતોહો, એને મૂસા નિયમ વોય બોરહો કોઅતોહો, એને અભિમાન કોઅતોહો કા તું પોરમેહેરા ખાસ માઅહું હેય.
તું મૂસા નિયમ જાઅના લીદે ઘમંડ તે કોઅતોહો, બાકી ચ્યા નિયમાલ, નાંય પાળના લીદે કાય તું પોરમેહેરા અપમાન નાંય કોએ?
તે, ઓહડા કાય હેય કા ચ્યા બારામાય આપા અભિમાન કોઅય હોકજે? અભિમાન કોઅના તે બહાનોજ નાંય હેય, કોઅહા નિયમા લીદે? કાય કામહા નિયમથી? નાંય, બાકી ઈ ઈસુ ખ્રિસ્તામાય બોરહો કોઅના આધારાવોય હેય.
એને આમા હિવે બારે બીજહા મેઅનાતે વોય વાહવા નાંય કોઅજે, બાકી આમહાન આશા હેય કા જેહે-જેહે તુમહે બોરહો વોદતો જાય તેહે-તેહે આમા પોતાની હિવે નુસાર તુમહે લીદે આજુબી કામ વોદાડતા જાહું,
કાહાકા માન બિક હેય, કાય એહેકેન નાંય ઓએ, કા આંય યેયન જેહેકેન એઅરા માગુ, તેહેકોય તુમા નાંય દેખાય, એને માન બી તુમા નાંય એઅરા માગેત તેહેકેનુજ એએ. કા તુમહેમાય જુલાના, આડાઇ, રોગ, વિરુદ, રોગવાના, ચુગલી, અભિમાન એને ધાંદલ, ઈ નાંય રોય.
તો પોરમેહેરા વિરોદ કોઅરી એને જ્યાહાલ દેવો માનીન ભક્તિ કોઅતાહા ચ્યાહા વિરોદ કોઅરી તો એહેકેનબી જાહેર કોઅરી કા તોજ મોઠામાય મોઠો પોરમેહેર હેય એને પોરમેહેરા દેવાળામાય બોહરી.
કાહાકા લોક પોતાવોયજ પ્રેમ કોઅનારા બોની, પોયહા લોબી, ડીંગમાર એને અભિમાની બોની જાય, એને બિજા લોકહા નિંદા કોઅનારા બોની જાય. પોતે આયહે-આબહા આખલ્યા નાંય માનનારા, એને કાદા આભાર નાંય માનનારા, અપવિત્ર,
કાહાકા આપાબી વિસ્વાસી બોના પેલ્લા, મૂર્ખ, પોરમેહેરા આગના નાંય માનનારા, લોકહાકોય છેતરાય ગીઅલા આતા, એને બોદયે જાત્યે ખારાબ કામે કોઅરાહાટી એને જ્યાહાકોય મોજશોક કોઅતા આતા. આપા આગલ્યા સમયમાય જુઠો વેવહાર કોઅનામાય એને ઈર્ષા કોઅનામાય કાડતા આતા, એને લોક આપહાન નાકાર કોએ, એને આપા લોકહાન નાકાર કોઅજે.
યે રીતે જીબ બી યોક શરીરા હાનો ભાગ હેય બાકી મોઠી-મોઠી વાતહે ઘમંડ કોઅહે, એઆ કેહેકેન, યોક વાહના સીનગા યોક મોઠયે જાડયેલ હોલગાડી દેહે.
બાકી આમી તુમા આપહે અભિમાના યોજનાયે બારામાય ઘમંડ કોઅતાહા, ઓહડા બોદા ઘમંડ ખારાબ ઓએહે.
જોવે ચ્યા લોકહાન હિકાડતાહા, તે ચ્યા નોકામ્યા એને અભિમાનથી બોઆલા શબ્દાહા ઉપયોગ કોઅતાહા. ચ્યા લોકહાન દેખાડતાહા કા ચ્યે ચ્યા શરમાવનારા કામહાલ કોઅય હોકતાહા, જ્યેં ચ્યાહા શરીર કોઅરા માગતેહે એને ચ્યે ચ્યા લોકહાન પાછી પાપ કોઅરાહાટી ભરમાવી દેતહા, જ્યા આમી-આમી ઓહડા ખારાબ જીવનાથી બોચીન નિંગલા હેય.
યા લોક કાયામ પોરમેહેરા વિરુદ બોલતાહા, એને બિજા લોકહામાય બુલ હોદતાહા. ચ્યા લગાતાર ચ્યે ખારાબ કામહાલ કોઅતાહા, જીં ચ્યાહા દિલ કોઅરા માગહે. ચ્યા પોતાના બારામાય અભિમાના દાવો કોઅતાહા, એને પોતાનાહાટી ફાયદો કોઅરાહાટી બિજા લોકહા ખુશામત કોઅતાહા.