11 પાછે માયે યોક મોઠી ઉજળી રાજગાદી દેખી, એને રાજગાદ્યેવોય પોરમેહેર બોઠલો આતો, બાકી જાં પોરમેહેર બોઠલો આતો, તાંઅરે દોરતી એને આકાશ બોદા ગાયપ ઓઅય ગીયા, એને કાદાય બી ચ્યાહાન પાછા નાંય દેખ્યા.
બાકી આંય તુમહાન આખતાહાવ, ન્યાયા દિહી, જીં સાજા સુર એને સિદોનાલ દી, તી સાજા બોજ વોછી હેય જીં સાજા તુમહાન દી.
આકાશ એને દોરતી નાશ ઓઅઇ જાય, સાદામાટે નાંય રોય, બાકી માયે જીં આખ્યાહા તી સાદામાટે હાચ્ચાં રોય.”
“જોવે આંય, માઅહા પોહો પાછો યીહીં, તોવે આંય મા મહિમામાય યીહીં એને બોદા હોરગા દૂતહાન મા આરે લેય યીહીં, તોવે આંય બોદા લોકહા ન્યાય કોઅરાહાટી પોતે મહિમામય રાજ્યાસનાવોય બોહહી.
બાકી તો પોતા કોઠાણ મોના એને પાપ કોઅના બંદ નાંય કોઅના લેદે, ચ્યે દિહી પોરમેહેર ચ્યા ગુસ્સો દેખાડી, ચ્યામાય પોરમેહેરા ન્યાયામાય આજુ વોદારી ડૉડ દેઅરી.
બાકી પોરમેહેર ચ્યે આગનાયેથી આકાશ એને દોરત્યેલ જીં આમી હાલમાય હેય, સુરક્ષિત કોઅય રિયહો, એટલે આગડાથી ચ્યાહા નાશ કોઅય દેય. તો ચ્યાહાન ચ્યા દિહા હાટી રાખી રિયહો, જોવે તો ન્યાય કોઅરી એને ચ્યા લોકહાન નાશ કોઅય દેઅરી જ્યેં ચ્યા આગના પાલન નાંય કોએત.
બાકી અજગર લોડાય આરાય ગીયો, એને અજગર એને ચ્યા દૂત હોરગામાઅને બારે કાડી દેવામાય યેના.
ચ્યે સમયે દોરિયામાઅને બોદા બેટ ગાયપ ઓઅય ગીયા, એને યોકબી ડોગો નાંય રિયો.
પાછે માયે હોરગા ઉગડી ગીઅલા દેખ્યા, એને યોક ઉજળો ગોડો આતો, ચ્યાવોય યોક માઅહું બોઠલા હેય, તો પોરમેહેરા વિશ્વાસયોગ્ય સેવાક એને હાચ્ચો સેવાકબી આખાયેહે, તો ન્યાયપણા તરીકાહા કોય ચ્યા દુશ્માનાહા ન્યાય કોઅહે, એને ચ્યાહા વિરુદ લોડાઈ લોડહે.
ચ્યે ચ્યા અજગરાલ દોઅય લેદો, ઓ તોજ આતો, જો બોજ સમયા પેલ્લા યોક હાપા રુપામાય પ્રગટ ઓઅલો આતો, જ્યાલ સૈતાન બી આખાયેહે, ચ્યાલ ચ્યે યોક ઓજાર વોરહે લોગુ હાકાળેકોય બાંદી દેનો.
એને માયે નોવો આકાશ એને નોવી દોરતી દેખી, કાહાકા જુનો આકાશ એને દોરતી દોરિયા હાતે ગાયપ ઓઅય ગીયે.
એને જો રાજગાદ્યેવોય બોઠલો આતો, ચ્યે આખ્યાં, “આંય બોદા નોવા કોઇ દેતહાવ,” પાછી ચ્યે આખ્યાં, “એએ, કાહાકા જીં આંય આખતાહાવ તું ચ્યાવોય બોરહો કોઅય હોકતોહો, એને ચ્યો નોક્કીજ પુર્યો ઓઅનાર્યો હેય.”
તારાત આંય પવિત્ર આત્મા કોબજામાય યેય ગીયો, માયે હોરગામાય યોક રાજગાદી એને રાજગાદ્યેવોય કાદાલતેરુ બોઠલા દેખ્યા.
એને આકાશ જેહેકેન કાગળાં ચોંડાળીન થોવી દેતહેં તેહેકેન ઓઅય ગીયા, એને બોદા ડોગા એને દોરિયામાઅને બોદા બેટહાય ચ્યાહા જાગો બોદલી દેનો.