18 એને ચ્યાહાય આગડામાઅને દુકળાં નિંગતા દેખીન બોંબાલતા લાગ્યા કા, “યા મોઠા શેહેરા હારકા બિજાં શેહેર હેયેજ નાંય.”
લોકહાય ચ્યા અજગરા પૂજા કોઅયી, કાહાકા ચ્યાય ચ્યા જંગલી જોનાવરાલ ઓદિકાર દેય દેનેલ, એને એહેકોય આખીન ચ્યા પૂજા કોઅયી, “યા જંગલી જોનાવરા હારકા કુંઉ હેય? કુંઉ યા આરે લોડાઈ કોઇ હોકી?”
આગડા દુકળાં જીં ચ્યાહાન આબદા દેઅરી તો સાદાહાટી આકાશા એછે નિંગતો રોઅરી, એને જીં ચ્યા જંગલી જોનાવરા એને ચ્યા જંગલી જોનાવરા મુર્તિ પૂજા કોઅતેહે, એને જ્યેં ચ્યા નાંવા નિશાણી લેતહેં ચ્યાહાન રાત-દિહી ચૈન નાંય મિળી.”
બાબેલા મોઠા શેહેર તીન ટુકડાહા માય વાટાય ગીયા, એને દુનિયા બોદે શેહેરેં નાશ ઓઅય ગીયે, કાહાકા પોરમેહેરાય બાબેલા મોઠા શેહેરા લોકહાન યાદ કોઅયા એને તો પોતા ગુસ્સા વાટકામાઅને પાઆય ટાક્યા વગર દારવા હારકા દેઅરી.
“હાય, હાય, ઓ મોઠા શેહેર, જી મલમલ એને જાંબળ્યા, લાલ રોંગા ફાડકાહાકોય એને હોના, ઇરા એને મોતી કોઇન સોબા કોઅલી આતી.