15 તોવે કાય જાયા તી એરાહાટી માઅહે ઈસુવાપાય યેને, તોવે જીં બુતડે લાગલા માઅહું ઠાવકાજ બોઠલા દેખ્યો, એને ફાડકે પોવલે એને હારો ઓઇન ભાનમાય દેખ્યો, તીં એઇન ચ્યા બિઇ ગીયા.
કાદોબી સૈતાના હારકા તાકાતવાળા માઅહા ગુઉ લુટી નાંય હોકે, જાવ લોગુ ચ્યા તાકાતવાળા માઅહાન આરવાહાટી એને બાંદાહાટી તાકાતવાળો નાંય રોય, તોવે તો ચ્યા ગોઅમેને બોદાંજ લુટી લેય હોકહે.
કાય તું નાંય હોમજે, તો જોવે આંય મા આબાપાય માગુ તોવે તારાત તો હોરગા દૂતા બાર સૈન્યા કોઅતા વોદારે સૈન્યા ટોળો નાંય દોવાડે કા?
એને બોદા સિરીયા વિસ્તારામાય ચ્યા ખોબાર ફેલાય ગીયી, તોવે જ્યા બિમાર આતા, જ્યાહાલ જુદા-જુદા જાત્યા રોગ એને દુ:ખામાય પીડાલા આતા, એને જ્યાહાલ બુત લાગલા એને મિરગ્યે લોખવાવાળે આતેં, એને ચ્યા બોદહાન ચ્યાહાય ચ્યાપાય લેય યેને એને ચ્યાય ચ્યા બોદા દુખ્યાહાલ હારેં કોઅયે.
એને જોવે બુતાલ કાડયા પાછે, મૂકો બોલતો લાગ્યો. ચ્ચાથી ગીરદીય નોવાય પામીન આખ્યાં, “ઈસરાયેલ દેશામાય ઓહડા કોવેજ નાંય દેખહયા”
એને ડુકરાહા ગોવાળ નાહી પોડ્યા એને શેહેરામાય એને ગાવામાય કાય જાયા ચ્યા ખોબાર દેની કા લોક તી એઅરા યેના.
એને એએનારા માઅહાય, બુતડે લાગલા માઅહા આરે કાય જાયેલ તી વાત એને ડુકરાહા બારામાય જાયલી વાત, લોકહાન આખી દેખાડી.
તોવે ઈસુ જાંહાટી ઉડીમાય બોહી ગીયો, એને બુત લાગલા માઅહું ઈસુલ રાવ્યાં કોઇન આખા લાગ્યા “માન તોઆરે રા દે.”
કાહાકા ચ્યાલ ગેડી-ગેડી બેડયેહે એને હાંકળેહેકોય બાંદેત બાકી તો હાંકળા તોડી ટાકે એને બેડયે ટુકડા-ટુકડા કોઅઇ દેય એને કાદાં માઅહું ચ્યાલ બાંદી નાંય હોકે.
તોવે ઈસુવે ચ્યાલ પુછ્યાં, “તો નાંવ કાય હેય?” ચ્યેય આખ્યાં, “આમે નાંવ સેના હેય, કાહાકા આમા બોજ જાંએ હેજે.”
ચ્યેલ મરિયમ નાંવી બોઅહી આતી, તી પ્રભુવા પાગહાપાય બોહીન ચ્યા વાતો વોનાયા કોઅહે.
જોવે ચ્યા દોરિયા ચ્યેમેરે પોઅચ્યા, તોવે ચ્યા શેહેરા ચ્યાલ યોક માઅહું મિળ્યાં, જ્યાલ બુત વોળાગલો આતો, એને બોજ દિહહાથી તો ફાડકે નાંય પોવે એને ગોઓ નાંય રોય, બાકી તો માહણામાય રોયા કોઅતો આતો.
કાહાકા ચ્ચાય આપહાન સૈતાના તાબામાઅને છોડાવ્યા એને ચ્યા પ્રિય પાહા રાજ્યામાય લેય યેનો.
પોરમેહેરે આપહાન બીખર્યા નાંય બોનાવ્યાહા, બાકી સામર્થ્ય એને ચ્યા પવિત્ર આત્મા રુદયાલ મજબુત બોનાડેહે, બીજહાવોય પ્રેમ કોઅનામાય એને પોતાનાલ તાબામાંય રાખા હાટી પવિત્ર આત્મા દેનહો.