14 એને તો જ્યા ગોઆમાય જાય, તાંઅના ગોઆ માલિકાલ આખજા, કા ‘ગુરુય આખ્યાહા કા મા શિષ્યહાઆરે આંય પાસ્કા સણા જેવાણ ખાઅના ખાઉં ચ્યાહાટી માંહાટી ખોલી કેછ હેય?’
એને જેહોકોય ઈસુ એને ચ્યા શિષ્ય તાંઅરે નિંગા તિયાર ઓઅઇ ગીયા, તોવે યોક માઅહું દાંહદીન ઈસુવાપાય યેના, એને ચ્યા આગલા પાગે પોડીન ચ્યાલ પુછ્યાં કા, “ઓ ગુરુ, કાય કામ કોઉ કા પોરમેહેર માન અનંતજીવન દેય?”
જોવે કાદા તુમહાન પુછે, ઈ કાય કોઅતાહા, તોવે એહેકેન આખજા, ઈસુ આમે પ્રભુલ યા ઉપયોગ કોઅના ગોરાજ હેય, એને તો ચ્યાલ તારાતુજ લેય દોવાડી.”
ચ્યે ચ્યા શિષ્યહા માઅને બેન શિષ્યહાન એહેકેન આખીન દોવાડયા, કા “યેરૂસાલેમ શેહેરામાય જાયા, તાં તુમહાન પાઅયા વેંડલા લેઈને જાતા યોક માઅહું મિળી, ચ્યા પાહલા જાજા.
તોવે તો તુમહાન માળાંડયેવોય યોક મોઠી સોજાવીન તિયાર કોઅલી ખોલી દેખાડી દી, તાં આપેહાટી તિયારી કોઅજા.”
એને ગોઆ માલિકાલ આખા, આમહાન પ્રભુવે તુલ આખા દોવાડયાહા, કા મા શિષ્યહાઆરે આંય પાસ્કા બાખે ખાઉં તી ખોલી કેછ હેય?”
ઈ વાત આખીન તી જાતી રોયી એને ચ્યે બોઅહી મરિયમેલ ઠાવકાજ હાદિન આખ્યાં, “ગુરુ ઈહીંજ હેય, એને તુલ હાદહે.”
તુમા માન ગુરુ, એને પ્રભુ, આખતાહા, તી હાચ્ચાં આખતાહા, કાહાકા આંય તુમહે ગુરુ એને પ્રભુ બી હેતાઉ.
વોનાયા, આંય તુમહે રુદયામાય યાંહાટી, આંય ચ્યા માઅહા હારકો હેતાંવ જેહેકેન ગોઆ બાઆ ઉબલો હેય એને બાઅણા ખોખડાવેહે, જો તુમા મા આવાજ વોનાતેહે એને તુમહે રુદય ઉગાડતેહે તે આંય માજા યીહીં એને આપા યોકબીજાઆરે સંગતી કોઅહુ.