7 તોવે બોદ્યો કુંવારીયો ઉઠીન ચ્યેહે દિવા હારાં કોઅરા લાગ્યો.
“પાછે ઈસુય ચ્યાજ શિષ્યહાન આખ્યાં, જોવે આંય, માઅહા પોહો પાછો યીહીં, તોવે હોરગા રાજ્ય ચ્યે દોહો કુંવારીયેહે પરમાણે ઓઅરી; જ્યો પોતાના દિવા લેઈને વોવડાલ મિળાં નિંગ્યહો.
“આરદ્યે રાતી બોંબલા લાગ્યે: એઅયા, વોવડો યેય રિયહો, ચ્યાલ મિળાં ચાલા.”
એને ચ્યે મૂરખ્યેંહેય હોમાજદારહયેલ આખ્યાં, તુમહે જૈતુના તેલામાંઅને વાયજ આમહાનબી દિયા, કાહાકા આમહે દિવા ઉલાય જાં કોઅતાહા.
તુમા સાદા કામ કોઅરાહાટી તિયારી રા એને મા યેયનાહાટી પુરી રાત દિવા હોલગાડી રાખા.
યાહાટી ઓ મા પ્રિય વિસ્વાસી બાહા એને બોઅયેહેય, જોવેકા તુમા યો વાતો ઓઅરા વાટ એએતાં રીયહા, યાહાટી ઓહડા જીવન જીવા, જીં પોરમેહેરાલ પ્રસન્ન કોઅહે, એને જો શુદ્ધ એને બુલવોગાર રોય એને યોકબીજાઆરે શાંતિથી રા.
યાહાટી, જાગી જો, એને માયેવોય તો બોરહો મજબુત કોઓ, જાવ લોગુ તોમાય વાયજ બોરહો બચલો હેય, જેથી ઓ પુરીરીતે પારવાય નાંય જાય. આંય તું કાય કોઅતોહો તી જાંઅતાહાંવ કા તોમાય બોજ કમીપણા હેય, કાહાકા તું જીં કોઅય રિયહો પોરમેહેર ચ્યાકોય ખુશ નાંય હેય.