14 જીં તો કાંબારાં હેય, લેય લે એને જાતો રો, મા મોરજી હેય કા જોલાહાં તુલ દાંઉ તોલાહાંજ પાહાલાર્યાહાન બી દાવ.
વાડયે માલિકાય ચ્યાહામાઅને યોકાલ જાવાબ દેનો, ‘ઓ હાંગાત્યા, તોઆરે આંય અન્યાય નાંય કોઅઇ રીયોહો, કાય પુરાં દિહા કામ કોઅરાહાટી તુયેજ યોક દીનાર બોલી નાંય કોઅયેલ?
કાય ઈ ઠીક નાંય હેય કા મા પોયહા મા ઇચ્છા કોઅઇ ખોરચુ? કાય તું ભોલાં ઓરી ચ્યાલ તું તો ખારાબ નોજારે કોઅઇ એઅતહો? બાકી તુલ અદેખાય નાંય લાગા જોજે કાહાકા આંય બીજહાહાટી ઉદાર હેતાંવ?’
“જોવે તુમા ઉપહા કોએ તે ડોંગ્યાહા રોકા તુમહે ચેહેરા નિરાશ મા રાખહા, કાહાકા ચ્યા લોક આમા ઉપહા હેજે એહેકેન આખાડાહાટી ચ્યાહા ચેહેરા ઉતાડતાહા. આંય તુમહાન હાચ્ચાં આખહુ કા ચ્યાહાન ચ્યા ઇનામ મિળી ગીયહા.
“યાહાટી જોવે તુમા દાન દેય, તોવે મોઠો દેખાવો મા કોઅહા, જેહેકોય ડોંગ્યા સોબાયેહે ઠિકાણાહામાય એને ગલ્યેહેમાય કોઅતાહા, જેથી લોક ચ્યાહા વાહાવા કોએ, બાકી તુમહાન આંય હાચ્ચાં આખતાહાવ કા ચ્યા ચ્યાહા પ્રતિફળ પામી ચુક્યાહા.
બાકી તું જોવે પ્રાર્થના કોએ, તોવે તો ખોલ્યેમાય જો, એને બાઅણા બંદ કોઇન તો આબહો જો ગુપ્તમાય હેય ચ્યાલ પ્રાર્થના કોઓ, તોવે તો આબહો તુલ ગુપ્તમાયને એઅહે, તુલ પ્રતિફળ દેઅરી.”
આબહાય ચ્યાલ આખ્યાં, ‘મા પોહા, તું કાયામ મા આરે હેય, એને જીં કાય મા હેય ઈ બોદા તોજ હેતાં.
બાકી આબ્રાહામાય આખ્યાં, ‘ઓ પોહા, યાદ કોઓ કા તું દોરતીવોય રોઇન પોતાના જીવનાહાટી વાન્યો-બાત્યો વસ્તુહુ લાભ લી ચુકયોહો, એને તેહેકોયજ લાજરસાલ બોદ્યો ખારાબ વસ્તુ મિળ્યો, બાકી તો આમી શાંતી પામી રિયહો, એને તું તોડપી રિયહો.
કાહાકા તુયે ચ્યાલ બોદા માઅહાવોય પુરો ઓદિકાર દેનહો, તોવે તો જ્યાહાલ તુયે ચ્યાલ દેનહા, ચ્યા બોદહાન તો અનંતજીવન દેય.
આમા જાંઅતાહા, કા મૂસા નિયમ જીં કાય આખહે તી ચ્યાહાનુજ આખહે જ્યેં મૂસા નિયમા આધીનમાય હેય, જેથી કાદાજ માઅહું બાહાનો નાંય કોઅય હોકે, એને દુનિયા બોદા લોક પોરમેહેરા હામ્મે દોષી ઠોરે.
નાંય, કોવેજ નાંય, ભલે બોદા લોક જુઠા નિંગ્યા, બાકી પોરમેહેર સાદા હાચ્ચો બોલહે, જેહેકેન પવિત્રશાસ્ત્રમાય પોરમેહેરા બારામાય લોખલાં હેય, તી વચન તુલ ન્યાયી ઠોરવેહે, એને જોવે તો ન્યાય ઓઅહે તોવે તું વિજય ઓઅતોહો.