42 કાહાકા ચ્યા બાર વોરહા યોખલી પોહી આતી, એને તી મોઅઇ જાયના અણ્યેવોય આતી, જોવે ઈસુ જાય રિઅલો આતો, તોવે લોક ચ્યા આગલા ગીરદી કોએત આતેં.
તોવે ઈસુ ચ્યાઆરે ચાલ પોડયો, એને ચ્યા પાહલા બોજ મોઠો ટોળો ચાલતો આતો, એને ચ્યા ચોમખી બોજ ગીરદી કોએત આતેં.
જોવે તો ચ્યા ગાવા ફાટકેપાય યેય પોઅચ્યો, તોવે માઅહે યોક મોઅલા મુરદાલ બાઆ લેય જાતે આતેં, જો પોતાના આયહે યોકનેયોક પોહો આતો એને તી વિધવા બાય આતી, એને ગાવા બોજ લોક ચ્યાહાઆરે આતા.
તોવે યાઈર નાંવા યોક માઅહું જો સોબાયે ઠિકાણા આગેવાન આતો, તો યેનો, એને ઈસુવા પાગે પોડીન વિનાંતી કોઅરા લાગ્યો, “મા ગોઓ ચાલ.”
તાં યોક બાઈય જ્યેં બાર વોરહાથી લોય પોડના બિમારી આતી, એને ચ્યેય ચ્યે બોદી મિલકાત વૈદયાહા પાય ખોરચી કાડયેલ, તેરુંબી ચ્યે બિમારી હારી નાંય જાયેલ.
યાહાટી ઈસુય આખ્યાં, “માન કુંયે આથ લાવ્યો?” તોવે બોદે નાકારા લાગ્યેં, તોવે પિત્તર એને ચ્યા શિષ્યહાય આખ્યાં, “ઓ પ્રભુ, તુલ તે લોકહા ગીરદી બિચડેહે એને પોડાપોડી કોઅતેહે.”
જેહેકેન યોક માઅહાકોય પાપ દુનિયામાય યેના, એટલે આદામાકોય, તો પેલ્લો માટડો આતો જ્યાલ પોરમેહેરાય બોનાવ્યો, કાહાકા આદામાય પાપ કોઅયા, યાહાટી તો મોઅઇ ગીયો, કાહાકા બોદે માઅહે આદામા પોહેં હેય, યાહાટી જોવે આદામાય પાપ કોઅયા તે બોદહાય પાપ કોઅયા.