15 તોવે ઈસુવે શિષ્યહાન આખ્યાં, “માન મોઠી આશા આતી, કા આંય દુઃખ બોગવાં એને મોઅરા પેલ્લા, યા પાસ્કા સણા ખાઅના તુમહેઆરે ખાંવ.
માન માહારુજ યોક ભયંકર આબદા બોગાવના હેય, જાવ લોગુ તી આબદા નાંય બોગવું, તાંઉલોગુ મા જીવ કોલો નિરાશ હેય!
જોવે તો સમય યેનો, તોવે તો પ્રેષિતહાઆરે ખાં બોહી ગીયો.
કાહાકા આંય તુમહાન આખતાહાવ, આમી પાછે આંય બિજો પાસ્કા ખાઅના નાંય ખાઉં, જાવ પોરમેહેરા રાજ્યમાય ઈ પુરાં ઓઅઇ જાય.”
પાસ્કા સણા પેલ્લા જોવે ઈસુ જાંઆય ગીયો, કા મા સમય યેય ગીયહો, કા દુનિયા છોડીન પોરમેહેર આબહાહી પાછો ફિરી જાવ, તોવે ચ્યાવોય બોરહો કોઅનારા લોકહાવોય, જ્યેં દુનિયામાય આતેં, જેહેકેન તો પ્રેમ કોઅતો આતો, સેલે લોગુ તેહેકેન પ્રેમ કોઅતો રિયો.
ઈસુવે ઈ આખ્યાં પાછે આકાશા એછે એઇન આખ્યાં, “ઓ આબા, તો સમય યેય ગીયહો, કા તું પોહા મહિમા કોઓ, કા પોહોબી તો મહિમા કોએ.
ઈસુવે ચ્યાહાન આખ્યાં, “મા ખાઅના પોરમેહેરા મોરજી પાલન કોઅના હેય જ્યેં માન દોવાડયો, એને ચ્યા કામાલ પુરાં કોઅના હેય, જીં માન હોપલા હેય.