4 ચ્યાય બોજ દિહી લોગુ તે નાંય માન્યો બાકી પાછે વિચાર કોઅહે આંય પોરમેહેરા દાક બી નાંય રાખું એને કાદા માઅહા પારવા બી નાંય રાખું.
તોવે તો મોનામાય વિચાર કોઅતો લાગ્યો, માન નાંય ખોબાર કા આંય કાય કું? કાહાકા મા બોદો પાક થોવા હાટી મોઠો જાગો નાંય હેય.
તોવે કારબારી વિચાર કોઅરા લાગ્યો, આમી આંય કાય કોઉ? કાહાકા મા માલિક આમી કારબારી કામાવોયને કાડી રિયહો, માન શરીરાકોય તે કામ ગાઠી નાંય પોડે, એને માગી ખાંહાટી માન શરામ યેહે.
યોક શેહેરામાય યોક ન્યાય કોઅનારો રા આતો, તો પોરમેહેરા દાક નાંય રાખે, એને કાદા માઅહા પારવા બી નાંય રાખતો આતો.
ચ્યા શેહેરામાય યોક વિધવા બાય રોતી આતી, જીં ચ્યાપાય યેયન આખતી આતી, મા ન્યાય કોઇન માન મા દુશ્માનાહા પાયને બોચાવ.
તોવે દારાખાહા વાડી માલિકાય આખ્યાં, ‘આંય કાય કોઉ? આંય મા પાહાલ દોવાડીહી કાહાકા, ચ્યે એહેકોય જાંઅયા કા, મા પોહા ચ્યા દાક રાખી.’
પાછી જોવેકા આપહે શારીરિક આબહો બી આપહાન શિક્ષા કોએ એને આપહાય ચ્યા આદર કોઅયો, તે આપા આપહે આત્માહા આબહાથી શિક્ષા માની લા જોજે એટલે આપહાપાય જીવન મીળે.