19 “યોક મિલકાતવાળો માઅહું આતો, તો બોજ મોઅગેં ડોગલેં પોવતો આતો એને રોજ દિને હારાં-હારાં ખાઅના ખાતો આતો એને બોજ હારો રોતો આતો.
તોવે ચ્યાહાય ચ્યાલ જાંબળ્યા રોંગા ડોગલાં રાજા રુપામાય મશ્કરી કોઅરાહાટી પોવાડયા, જેહેકોય તો રાજા હેય, એને ચ્યાહાય કાટાળ્યે ડાહાગ્યે મુગુટ બોનાડીન ચ્યા મશ્કરી કોઅરાહાટી ટોલપાવોય પોવાડયા,
જોવે ચ્યાહાય ચ્યા મશ્કરી પુરી કોઅયા પાછે, ચ્યા ઉપને ચ્યાહાય ડોગલાં કાડી લેદા એને ચ્યાજ ફાડકે ચ્યાલ પોવાડયે; એને પાછે ચ્યાલ હુળીખાંબાવોય ચોડવાહાટી શેહેરા બાઆ લેય ગીયા.
કોલહાક દિહયા પાછે વાહનો પોહો જીં કાય ચ્યા આતા તી બોદા યોકઠા કોઇન દુર દેશામાય જાતો રિયો, એને તાં ખારાબ કામાહામાંય ચ્યાય ચ્યા બોદી મિલકાત ખોરચી દેની.
પાછે ઈસુવે પોતાના શિષ્યહાન બી ઓ દાખલો આખ્યો, “યોક મિલકાતવાળા માઅહા યોક કારબારી આતો, લોકહાય માતલા માઅહા હામ્મે કારબારી વોય દોષ લાવ્યો કા ઓ તો બોદી મિલકાત ખોરચી ટાકહે.
“જો કાદો માટડો ચ્યા થેઅયેલ ફારગાતી દેયન બિજ્યે થેએયે આરે વોરાડ કોએ, તે તો વ્યબિચાર કોઅહે, એને જો કાદો માટડો ફારગાતી દેનલ્યે થેઅયેઆરે વોરાડ કોઅહે, તે તેરુંબી વ્યબિચાર કોઅહે.”
લાજરસ નાંવા યોક બીખારી માઅહું આતો, ચ્યા શરીર ફોડહાકોય બોઆલા આતા,, ચ્યાલ લોક મિલકાતવાળા માઅહા બાઆપુર થોવી દેતા આતા.
તી થેએ જાંબળ્યા એને લાલ ફાડકે પોવલે આતી, એને હોના એને હિરા મોતી કોઇન સોબા કોઅલી, એને જ્યે જમણા આથામાય હોના વાટક્યેમાય ચ્યે દારવા કોય બોઆલો ગિલાસ દોઅલો આતો, જો ચ્યે ખારાબ કામહા એને વ્યબિચારાલ દર્શાવેહે.
“હાય, હાય, ઓ મોઠા શેહેર, જી મલમલ એને જાંબળ્યા, લાલ રોંગા ફાડકાહાકોય એને હોના, ઇરા એને મોતી કોઇન સોબા કોઅલી આતી.
ચ્યેય જોલી પોતા બોડાય એને મોજ્યા કોઅયી, તોલા ચ્યેલ વોદારી પીડા એને દુઃખી કોઆ, તી બાબેલ શેહેર પોતાના મોનામાય આખહે, “આંય યોક રાણી હારકી લોકહાવોય રાજ્ય કોઅહી, આંય વિધવા નાંય હેત્યાઉ, એને આંય કોયદિહી શોક નાંય મોનાઉં.”