14 પોરૂષી લોક જ્યા લોબી આતા, યો વાતો વોનાયને ઈસુ મશ્કરી કોઅરા લાગ્યા.
ઓ ડોંગ્યાહાય મૂસા નિયમ હિકાડનારા ગુરુ એને પોરૂષી લોકહાય તુમહાવોય હાય, તુમા મુશીબાતમાય હેય, તુમા માઅહા વિરુદ હોરગા રાજ્યા બાઅણે બંદ કોઅઇ દેતહા, તુમા પોતે ચ્યામાય નાંય જાત, એને ચ્યામાય જાનારાહાલ બી નાંય જાં દેત.
તોવે ચ્યે આખ્યાં, “હોરકી જાં, પોહી મોઅયીહી નાંય, બાકી હુતહી” તોવે ચ્યા ઓહરા લાગ્યા.
પાછે ઈસુય ચ્યાહાન આખ્યાં, “હાચવીન રા, એને બોદા લોબથી બોચી રોજા, કાહાકા જીવન કિમત્યા હેય તુમહે વોદારી મિલકાતે લેદે નાંય હેય.”
ચ્યા વિઘવા બાઈહે ગોએ લુટી લેતાહા, એને દેખાડાહાટી લાંબી વાઆ પ્રાર્થના કોઅતાહા, પોરમેહેર નોક્કીજ ચ્યાહાન કોઠાણ સાજા દી.”
એને બોદા લોક ઉબા રોયન એઅયા કોએત, બાકી લોકહા આગેવાન મશ્કરી કોઅઈન આખે કા, “ચ્યાય બીજહાન તો હારાં કોઅયા, જો એલો પોરમેહેરા ખ્રિસ્ત હેય એને ચ્યા નિવુડલો હેય, તો પોતાલ બોચાવી લેય.”
બાકી લોક ચ્યા મશ્કરી કોઅરા લાગ્યા, ચ્યાહાટી ચ્યે બોદહાન બાઆ દોવાડી દેના, એને આયહે આબહાલ એને પિત્તર, યાકૂબ એને યાકૂબા બાહા યોહાન યાહાન આરે લેઈને, પોહી હુતલી આતી તાં ગીયો.
કાહાકા લોક પોતાવોયજ પ્રેમ કોઅનારા બોની, પોયહા લોબી, ડીંગમાર એને અભિમાની બોની જાય, એને બિજા લોકહા નિંદા કોઅનારા બોની જાય. પોતે આયહે-આબહા આખલ્યા નાંય માનનારા, એને કાદા આભાર નાંય માનનારા, અપવિત્ર,
કોલહાક લોકહા તે મજાક કોઅવામાય યેની, એને ચાપકાહા માર, બિજાહાન બાંદિન, એને જેલેમાય ટાકીન પારખવામાય યેને.