22 પાછે ઈસુય ચ્યા શિષ્યહાન આખ્યાં, ચ્યાહાટી આમા તુમહાન આખતાહાવ, કા શારીરિક જીવના ચિંતા મા કોઅહા આમા કાય ખાઉં એને કાય પિયહું; પાછા આમા શરીરામાય કાય પોવહું.
જોવે માઅહે તુમહાન ચ્યા સોબાયે ઠિકાણે એને આગેવાન એને ઓદિકાર્યાપાય દોયન લેય જાય, તોવે કાય જાવાબ દેઅના, કા કાય આખના, ચ્યા ચિંતા નાંય કોઅના.
કાય જીવન ખાઅનાથી, એને શરીર ફાડકાહા કોઅતા વોદારે કિમત્યા હેય.
તે તુમા યા બારામાય ચિંતા મા કોઅહા, કા કાય ખાહું એને કાય પિયહું, એને શંકા મા કોઅહા.
મા ઇચ્છા હેય કા તુમહાન દિનેરોજ્યા જીવના વાતહેબારામાય ચિંતા નાંય કોઅરા જોજે, જ્યાહા વોરાડ નાંય ઓઅલા હેય ચ્ચા પોરમેહેરા સેવા કેહેકેન કોઅના હેય ચ્ચા બારામાય ચિંતા કોઅહે, કા પોરમેહેરાલ કેહેકેન ખુશ કોએ.
કોઅયેહેજ વાતે ચિંતા મા કોઅહા, બાકી બોદયે પરિસ્થીતીમાય તુમહે નિવેદન પ્રાર્થના એને વિનાંતી કોય ધન્યવાદા હાતે પોરમેહેરાલ આખા.
તુમહે જીવનમાય લોબ નાંય રા જોજે, એને જીં તુમહેપાય હેય, ચ્યામાય આનંદિત રા, કાહાકા પોરમેહેરે પોતે આખ્યાહા, “આંય તુલ કોદહીજ નાંય છોડું, એને તુલ આંય કોદહીજ દુર નાંય કોઅઉ.”