14 ચ્યા પાછે તી માઅહું ઈસુલ દેવાળા બાઆપુર મિળ્યો, તોવે ચ્યાલ આખ્યાં, “એએ, તું હારો ઓઈ ગીયો, આમીને પાપ કોઅના નાંય, કોઅહે તે તોવોય પેલ્લા કોઅતા મોઠી આબદા તોવોય પોડી.”
તોવે તીં જાયને ચ્યે કોઅતા વોદારે હાંત બુતાહાલ લી યેહે, એને ચ્યે ચ્યા માઅહામાય ઉરાય જાતહેં, એને તાંજ રોતેહેં, ચ્યા માઅહા પાછલી દશા પેલ્લા કોઅતાબી ખારાબ બોની જાહે, યા પીડી ખારાબ લોકહા બી દશા એહેકેનુજ ખારાબ ઓઅરી.”
ઈસુવે, જાંઅયા કા ચ્યા માયેવોય બોરહો થોવતાહા, લખવાવાળા માઅહાન આખ્યાં, “ઓ બાહા, તો પાપહાલ આંય માફ કોઅતાહાંવ.”
બાકી જો હારો જાયલો માઅહું તો નાંય જાંઆય કા તો કું હેય, કાહાકા બો બોદા લોક આતા ચ્યામાય ઈસુ આડવા ઓઈ ગીયેલ.
તાં યોક માઅહું આતા તો આડાત્રી વોરહાપાઅને બિમાર આતા.
ચ્યે આખ્યાં, “કાદે નાંય પ્રભુ,” ઈસુવે ચ્યેલ આખ્યાં, “આંયબી તુલ ડોંડ નાંય દાવ, આમી ગોઓ જો, એને આમીને પાપમાય જીવન મા જીવહે.”
કાહાકા તુમા લોકહાય અવિસ્વાસી ઇચ્છા પરમાણે કામ કોઅરા, એને વ્યબિચારા ખારાબ ઇચ્છાયો, વિષયવાસના, ભોગ વિલાસ, પિદાડ, એને ધિક્કારપાત્ર મુર્તિપુજા માય જો સમય વિતાવ્યો, તો બો જાયો.