20 ઈ આખીન પાછે તો ચ્યાહાન ચ્યા આથ એને પાહાળા દેખાડયાં, એને શિષ્યહાય પ્રભુલ એઅયો એને બોજ આનંદિત ઓઅયા.
ચ્યો બીઈન મોઠા આનંદા હાતે કોબારથી જલદીથી જાયને ચ્યા શિષ્યહાન ખોબાર દાંહાટી દાંહાદી ગીયો.
આંય તુમહાન હાચ્ચાં-હાચ્ચાં આખતાહાવ, તુમા મા મોઅના પાછે રોડહા એને દુઃખી ઓઅહા, બાકી દુનિયા લોક આનંદ કોઅરી, તુમહાન દુઃખ ઓઅરી, બાકી જોવે તુમા માન પાછા એઅહા, તોવે તુમહે દુઃખ આનંદામાય બોદલાય જાય.
યેજપરમાણે તુમાબી આમી દુઃખામાય હેય, બાકી આંય તુમહાન પાછો મીળહી એને તુમા આનંદિત ઓઈ જાહા એને તુમહે આનંદ કાદો તુમહે વોયને પેચકી નાંય લી.
બાકી યોક સિપાડાય ચ્યા પાહાળામાય ભાલો ડોચી દેનો, એને તારાત ચ્ચામાઅને લોય એને પાઆય નિંગી યેના.
જોવે બિજા શિષ્ય ચ્યાલ આખા લાગ્યા, “આમહાય પ્રભુવાલ દેખ્યો” તોવે ચ્ચાય ચ્યાહાન આખ્યાં, “ચ્યા આથામાય ખીલા ઠોક્યાં ચ્યા જોખમા વોણ એઉ એને ખીલહા વોણામાય મા આંગળી થોવુ એને ચ્યા પાહાળામાય મા આથ ટાકીન એઇ નાંય લાવ, તાં લોગુ આંય નાંય બોરહો કોઉ કા તો મોઅલા માઅને જીવતો ઉઠયહો.”
તોવે ચ્યાય થોમાલ આખ્યાં, “તો આંગળી ઈહીં લેય યે એને મા આથ એએ, એને તો આથ દોઓ એને મા પાહાળામાય ટાક, એને શંકા કોઅના બંદ કોઓ, બાકી બોરહો કોઓ કા આંય જીવતો હેય.”
આમા ચ્યા વચના બારામાય લોખી રીઅલા હેય, જીં જીવના વચન હેય, તી ઈ દુનિયા બોના પેલ્લા આતા. ચ્યા આમા વોનાયા, એને ચ્યાલ આમહાય ડોળાહાકોય દેખ્યા, એને આમહાય ચ્યાલ ધ્યાન દેયને એઅયા એને આથાકોય આથલ્યા.