2 ઈસુ એને ચ્યા શિષ્ય રાતી ખાઅના ખાં બોઠલા આતા, સૈતાને પેલ્લાજ સિમોના પોહો યહૂદા ઇસ્કારીયોતા મોનામાય ઈસુવાલ દોગો દેઅના વિચાર થોવ્યેલ.
સિમોન કનાની, એને યહૂદા ઇસ્કારીયોત જ્યેં ચ્યાલ દોઅવાડી દેનેલ.
એને બાર શિષ્યામાઅનો યોક યહૂદા નાંવા આતો, ચ્યાલ ઇસ્કારીયોતીયો આખે, ચ્યામાય સૈતાન ઉરાઇ ગીયો,
“સિમોન, સિમોન, એએ, સૈતાને પોરમેહેરા પાયને તુમહે લોકહા પરીક્ષા કોઅરાહાટી પરવાનગી માગહી, હારાલ ખારાબા પાયને ઓલાગ કોઅરાહાટી, જેહેકોય ખેડુત ગોંવહાન ભૂસાપાયને ઓલાગ કોઅહે.
ઈસુ તે ચ્યાલ દોગો દેનારાલ જાંઅતો આતો, ચ્યાહાટી ચ્યે આખ્યાં, કા “તુમા યોકાલ છોડીન બોદા ચોખ્ખાં હેય.”
ઈસુ ખાઅના ખાય તાઅને ઉઠયો, એને ચ્યા બાઆને ડોગલાં કાડયા, એને રુંબાળ લેઈને કોંબરા આરે બાંદ્યો.
તોવે પિત્તરે આખ્યાં, “ઓ હનાન્યા, જો સૈતાને તો મોનામાય પવિત્ર આત્મા આરે જુઠા બોલના વિચાર ટાકલો હેય, એને તુયે તો વેચલી મિલકાત માઅને કોલહાક પોયહા તોહાટી રાખી થોવલા હેય.
પોરમેહેરા ધન્યવાદ ઓએ, જ્યાંય તીતુસા રુદયામાય ચ્યાજ વિચાર ટાક્યા જ્યા માન તુમહેહાટી હેય.
આપાબી ચ્યાહા હારકે જીવતે આતેં, આપહે પાપી સ્વભાવા ઇચ્છા પુરી કોઅતે આતેં, એને શરીર એને મોના વાસના પુરી કોઅતે આતેં, એને અવિસ્વાસી લોકહા હારકા આપાબી ખારાબ આતેં એને પોરમેહેરા ડૉડા આધીન આતેં.
તી થેએ જ્યેલ તુયે દેખ્યેલ, તી ઈ મોઠા શેહેર હેય, જીં દોરતીવોય બોદા રાજહાવોય રાજ્ય કોઅહે, કાહાકા પોરમેહેરે પોતે ઉદ્દેશ પુરો કોઅરાહાટી ચ્યાહા મોનામાય ઇચ્છા ઉત્પન્ન કોઅય દેની, ઈંજ કારણ હેય કા ચ્યાહાય બોદો ઓદિકાર ચ્યા જંગલી જોનાવરાલ દેય દેનો, જાવ લોગુ પોરમેહેરાય જીં આખલા આતા તી પુરાં નાંય ઓઅય જાય.”