2 એને ચ્યા પોયહા માઅને કોલહાક પોયહા હનાન્યાય ચ્યાહાહાટી રાખી થોવ્યા, એને બાકી પોયહા લેય યેયન ચ્યાહાય પ્રેષિતાહાલ દેય દેના એને ઈ વાત ચ્યા થેએબી હારેરીતે જાઅતી આતી.
ચ્યા બોદા કામ માઅહાલ દેખાડાં હાટી કોઅતાહા જ્યેહેવોય ચ્યા પવિત્રશાસ્ત્રા વચન લોખીન માથાવોય એને આથા આરે બાંદતા આતા, એને પોતાના ફાડકાહા છેડા પોઅળા કોઅતાહા.
ચ્યાય ઈ યાહાટી નાંય આખ્યાં, કા ચ્યાલ ગોરીબાહા ચિંતા આતી, બાકી યાહાટી આખ્યાં તો બાંડ આતો એને પોયહા ઠેલી ચ્યાપાય રોય એને ચ્યેમાઅને તો દુબીન કાડી લેતો આતો.
એને બોદાજ બોરહો થોવનારા લોક યોકઠા રોતા આતા, એને જીં કાયબી ચ્યાહાપાય આતા તી બોદાંજ યોખઠા કોઅતે આતેં.
ચ્યા કોલહિક જમીન આતી, ચ્યાય ચ્યેલ વેચી દેની, એને જાગો વેચલા પોયહા લેય યેયન પ્રેષિતાહાલ દેના.
વિસ્વાસ્યાહા માઅને, હનાન્યા નાંવા યોક માટડાય એને ચ્યા થેએ સફીરા ચ્યાહાય કોલહિક મિલકાત વેચી દેની જીં ચ્યાહા આતી.
તોવે પિત્તરે આખ્યાં, “ઓ હનાન્યા, જો સૈતાને તો મોનામાય પવિત્ર આત્મા આરે જુઠા બોલના વિચાર ટાકલો હેય, એને તુયે તો વેચલી મિલકાત માઅને કોલહાક પોયહા તોહાટી રાખી થોવલા હેય.
તોવે પિત્તરે ચ્યેલ પુછ્યાં, “માન આખ ઓલહામાયજ મિલકાત વેચ્યેલ કા?” ચ્યે આખ્યાં, “હાં, ઓલહાંજ માય.”
સ્વાર્થ એને જુઠી બડાયીથી દુઉ રોજા, બાકી બોદે વિસ્વાસી નમ્ર બોનીન બીજહાન પોતા કોઅતા હારાં માને.
કાહાકા પોયહા લોબ બોદી જાતી ખારાબ વાતહે મુળ હેય, ચ્યાલ મિળવાહાટી કોશિશ કોઅનારા કોલહાક લોકહાય ખ્રિસ્તાવોય બોરહો કોઅના બંદ કોઅય દેનલા હેય, એને ચ્યા લીદે ચ્યાહાય પોતાલ બોજ દુઃખહાકોય વિંદી લેદલા હેય.