7 એને આંય દોરત્યેવોય પોડી ગીયો, એને ઓ આવાજ વોનાયો, “ઓ શાઉલ, ઓ શાઉલ, તું માન કાહા સતાવતોહો?”
તોવે આંય જાવાબ દિહી, આંય તુમહાન હાચ્ચાં આખહુ કા તુમાહાય યા વાહનામાય વાહના યોકા બી શિષ્યા આરે નાંય કોઅયા, તી મા આરેબી નાંય કોઅયા.
પિલાત રાજાય આખ્યાં, કા “કોહડા હાટી, એલે કાય ગુનો કોઅયોહો?” બાકી ચ્યા પાછા જોરમાય બોંબાલતા લાગ્યા કા, “એલાલ હુળીખાંબે ચોડવી દિયા.”
જોવે આંય મુસાફરી કોઇન દમસ્ક શેહેરા પાહાય પોઅચ્યો, તોવે એહેકેન જાયા કા બોપરેહે લગભગ યોકાયોક મોઠો ઉજવાડો આકાશામાઅને મા ચારી-ચોમખી ચોમક્યા.
માયે જાવાબ દેનો, ઓ પ્રભુ, તું કું હેતો? ચ્યે માન આખ્યાં, આંય ઈસુ નાજરેત ગાવા હેતાંવ, જ્યાલ તું સતાવતોહો.
તોવે તો દોરતીવોય પોડી ગીયો, એને પ્રભુ પોરમેહેરા આવાજ વોનાયો, “ઓ શાઉલ, ઓ શાઉલ તું માન કાહા સતાવી રોયહો?”
આંય વિસ્વાસી બોના પેલ્લા ખ્રિસ્તા બારામાય નિંદા કોઅનારો, એને વિસ્વાસી લોકહાન સતાવનારો, એને ચ્યાહાન નુકસાન કોઅનારો આતો કાહાકા માયે આમી લોગુ ખ્રિસ્તાવોય બોરહો નાંય કોઅલો આતો, ચ્યાહાટી આંય હોમજી નાંય હોક્યો કા જીં આંય કોઅય રિઅલો હેય, તી બરાબર નાંય હેય, યા લીદે ખ્રિસ્તાય માયેવોય દયા કોઅયી.