34 તુમા પોતે જાંઅતાહા કા યા આથહાય મા એને મા હાંગાત્યાહા બોદ્યો જરુરતો પુરાં કોઅયા.
પાઉલ ચ્યાહાન મિળાં ગીયો કાહાકા ચ્યે ચ્યા હારકાજ માંડવા બોનાડનારે આતેં, ચ્યાહાટી તો ચ્યાહાઆરે રોયન કામ કોઅરા લાગ્યો.
યાહાટી આપહે સેવા કોઅનારા માઅને તિમોથી એને એરાસ્તુસાલ મોકોદુનિયા વિસ્તારામાય ચ્યાહાલ આપહે આગલા દોવાડી દેના એને પોતે તાં કોલહાક દિહી આસિયા વિસ્તારા એફેસ શેહેરામાય રોઅઇ ગીયો.
એને બોદાજ શેઅરામાંય મોઠો ધાંદલ મચી ગીયો, એને લોકહાય ગયુસ એને અરિસ્તર્ખુસ, મોકોદુનિયા નિવાસી એને જ્યા પાઉલુસા આર્યા મુસાફરી આતા, દોઅઇ લેય યેના, એને યોકહાતે ઓઇન રંગશાળેમાય દાંહાદી ગીયા.
માયે તુમહાન બોદાંજ કોઅય દેખાડયાં, કા યે રીતે મેહનાત કોઅના નોબળાહાન સાંબાળના, એને પ્રભુ ઈસુ વચનાહાલ યાદ રાખના જરુરી હેય, કા ચ્ચેય પોતેજ આખલા હેય, ‘લેયના કોઅતા દેયના ધન્ય હેય’.”
પોતે પાલન-પોષણ કોઅરાહાટી આમા બોજ મેઅનાત કોઅજેહે, જોવે લોક આમહે વિરુદમાય બોલતાહા તોવે આમા ચ્ચાહાન બોરકાત દેજહે, એને ચ્યે સતાવ કોઅતેહે, એને આમા સહન કોઅજેહે.
કાહાકા ઓ બાહાહાય, તુમહાન આમહે કોઠણ મેઅનાત કોઅના યાદ ઓઅરી, તુમહે વોચમાય પોરમેહેરા હારી ખોબારે પ્રચાર કોઅતા સમયે આમા રાત-દિહી કામ-ધંદો કોઅતા રિયા, કા આમહાન જીં ગોરાજ હેય તી પુરાં કોઅરાહાટી તુમહાન કાય દેઅના ગોરાજ નાંય પોડે.
મા આરે ઇહિને બોદે વિસ્વાસી તુલ સલામ આખતેહે, ક્રેતે બેટમાય રોનારા વિસ્વાસ્યાહાન સલામ આખજે, જ્યા આમહાવોય પ્રેમ કોઅતાહા પોરમેહેરા સદા મોયા તુમા બોદહાઆરે રોય.