29 તોવે તો દિવો માગીન માજે દાંહાદી ગીયો, એને કાપતોજ પાઉલ એને સિલાસા આગલા પોડયો.
જોવે ચ્યે માલિકાહાય દેખ્યા, કા આમહે કામાણ્યે આશા જાતી રીયહી, તોવે પાઉલાલ એને સિલાસાલ દોઇન ચોકામાય પ્રધાનાહા પાય ખેચી લી ગીયે.
બાકી પાઉલે ઉચા આવાજા કોય બોંબલીન આખ્યાં, “પોતે પોતાલ કાય નુકસાન નાંય કોઅના, કાહાકા આમા બોદા ઈહીંજ હેજે.”
જોવે પાઉલે જીં પોરમેહેરા હામ્મે હાચ્ચાં હેય, તી કોઅરા એને પોતાની લોબ લાલચવોય તાબામાંય રાખના એને પોરમેહેરાથી યેનારા ન્યાયા બારામાય આખા શુરવાત કોઅયા, ફેલિક્સાય બિઅતો-બિઅતો જોવાબ દેનો, “યે સમયે તું જો, જોવે માયેપાંય સમય રોય, આંય પોતે તુલ હાદી લિહીં.”
વોનાય, જ્યા સૈતાના ટોળા હેય, ચ્યા એહેકેન હોમાજતાહા કા ચ્યા પોરમેહેરા નિવાડલા લોક હેતા, બાકી હેય નાંય, એને જુઠા બોલતાહા, આંય એહેકેન કોઅહી કા યહૂદી યેયન તો હામ્મે પાગે પોડી, એને ઈ જાંઆય લી કા, આંય તુમહાવોય પ્રેમ કોઅતાહાંવ.